Jónas Hallgrímsson 3c

Í brekku einni var birkihrís, 
það bjóst til að verða’ að skóg. 
í horninu kuldinn hló. 
En sólin hátt upp á himin rís 
og hlýju liminu bjó. 

Það óx við sumar og sólarbað, 
en samt var ei þetta nóg. 
í horninu kuldinn hló. 
Því runnarnir hinir ei höfðust að 
og hrísið varð aldrei að skóg. 

Náttúran lagði mér ljóð í munn 
og landið mér ylinn bjó. 
í horninu kuldinn hló. 
Verðið þið allir að vænum runn!
Það veit eg að brekkunni’ er nóg