Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3128)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Rímur af Lykla-Pétri og Magelónu 6Rímur af Lykla-Pétri og Magelónu – Sjötta rímaFyrsta ljóðlína:Kvæða sprettur kornið smátt
Höfundur:Hallgrímur Pétursson
bls.195–204
Viðm.ártal:≈ 1675
Flokkur:Rímur
Skýringar
Sjötta ríma
Gagaravilla víxlhend rímliðasneidd 1. Kvœða sprettur kornið smátt,kemur það skjótt með blómstrið nýtt, orða réttur akurinn þrátt, ávöxt þótt að fœri lítt.
2. Veit eg héldu vitug skáldvirðing gilda fyr á öld, ljóða seldu lýðum sáld þó listin snillda nú sé köld .
3. Næsta vandan Fjölnis fundfróðir kenndu máls af grind, njótar branda bragarins mund blíðri sendu menja lind.
4. Edda grannt hefur öllum þént,orðin sýnt og vísað beint, skilnings pant so kláran kennt, að kvœðin brýnt þeir fengu greint.
5. Mig nú skortir málið skýrtmansöngs art að dikta bert, visku portið verður rýrt, vísdóms parti dýrum skert.
6. Fyrir mér virði eg falda skorð,frekt á herða vanda mærð, þó mín hirðir þungsett orð, þau munu verða úr laginu fœrð.
7. Sögunnar vitja senn eg hlýt,svinn þess gœti þjóð með gát, því skal flytja nœsta nýt náms úr sœti ljóðin kát.
8. Getið var í fræði fyr,fleina Týr og meyjan skær hvíldu þar með blíðu byr er blóminn dýr í skógi grær.
9. Höfuðið mæt í herrans skauthafði látið, minnkar sút, værðir sætar hlaðsól hlaut, hún fær grátið síðar út.
10. Herrann ungi hrings á spönghorfði lengi og skoðar kring, sorgar þungi og sútar föng settust engi geðs um bing.
11. Buðlung festi blíða ást,brugðið ljóst á menja Rist, hjálma lestir hyggur skást hennar brjóst að skoða fyrst.
12. Líns af tróðu ljóst í staðleysti klæði hetjan þýð, litlu góðu þenki eg það þeim að næði stýra um síð.
13. Hirðir linna hýru vænnhringa Nönnu athugar senn, dúk nam finna kappinn kænn, klárt mun bönnuð gleði enn.
14. Hann var rauður, hef eg það tjáð,á hennar fríðu brjósti stóð, happa snauður rauna ráð reyndi um síðir þeygi góð.
15. Sundur rakti hann silkið mjúktog sinn þar þekkti hringinn glöggt, bölið vakti brjóstið sjúkt, blíðu hnekkti lukkan snöggt.
16. Lofðungs son á lítinn steinlagði vænan orma dún, með heillavon að hringa rein hvarma kléna setur tún.
17. Bar so til sem birta skal,brigðult sælu veltur hjól, í því bili að hoskum hal, hrafn um kælu renndi ból.
18. Greitt nam hníga gulls að baug,er glóði fagur á allan veg, hugs um stíga hraður flaug, harma slagur þyngist mjög.
19. Hrafninn móður hugði bráð,hringinn rauða fékk hann séð, kappinn hljóður kyr á láð kenndi nauða um sinnu beð.
20. Hringa lundur heldur leynthugsar vont í fenju vind, virðast mundi véla reynd veiga strönd sú athöfn blind.
21. Undir lokka ljósan bekklagði hann skikkju hafnar stakk, burt sér smokkar greitt og gekk með grimmdar þykkju ótt á flakk.
22. Mjög sér flýtti milding skjótt,mæði létta kunni ei neitt, hrafninn grýtti hratt og ótt svo hringana detta léti greitt.
23. Hafið er fyrir hendi þar,hilmir nær honum þangað fór, lítið sker við landið var, langt ei fjær um síldar kór.
24. Býtir pella að báru völlböli fullur ganga vill, sýndist fella á frosta höll fingurgullið krákan ill.
25. Skall fyrir framan flæðin naumvið frosta heim í bragði gröm, óhagsaman yfir straum ei fékk sveimað hetjan fröm.
26. Kringum fljóta fiska lútfleygir ríta hafði gát, geymir spjóta gyrtur sút gamlan líta náði bát.
27. Þennan kaus við karfa báskappinn ljós en minnkar prís, áralausum ýtti á rás, ótöm sjós var ferðin vís.
28. Hýr frá láði halda réðhilmirs niður skerinu að, fljóta náði greitt með geð, gamall orðskviður sannar það.
29. Nær sem lemur neyðin næmnáms um geima minnis ham, ein ef kemur ánauð slæm, aðra teyma með sér nam.
30. Stormi lysti af landi fast,lofðung traustur er haldinn verst, vatnið hristi veðrið hvasst, vasaði flaustur undan mest.
31. Seltu frekur sjórinn rauk,sjóli bleikur verða tók, bylgjan hrekur báru hauk, borða veikum nauðir jók.
32. Um hyggju sjóði hryggðar vaðhirðir dáða finna réð, lista fróður lausnarann bað með ljúfri náð að hugga geð.
33. Hálfan dag um humra lögherrann frægur reyndist nóg, vinda slag um visku veg vakti nægur harma róg.
34. Trú eg yrði tjalda borðTyrkja hurð á reyðar jörð, so með furðusamleg orð sáu stirðan bauga Njörð.
35. Heiðnir venda hrings að lund,honum grandar sorgin vönd, frækinn henda af fiska grund og færa að vanda út um lönd.
36. Harmi lest var hjartað tvist,með heiðnum reisti fylldur þjóst, þolinn mest fyrir menja Rist, meinið geyst er huldi brjóst.
37. Hilmir branda í hægum vindheiðnir renndu á laxa grund, við Alexandríam hafna hind hoskir lenda um nokkra stund.
38. Stýrði heiðinn stillir þjóð,stór með dáðir bragna við, höldum greiðir hrannar glóð hvörgi staður að eyða frið.
39. Skips nam stýrir skjalda grérskjótt að færa kóngi þar, mennta skýr það soldán sér, að sið og æru riddarinn bar.
40. Þengill stirður þessi orðvið þýðan sverða talar Njörð: „Raunum firrður að reiða borð rétt skal verða þín aðgjörð.„
41. Í lofðungs höllu lyndisdælllundur pella varð með snill so af öllum ástarsæll, að enginn hrella maður vill.
42. Látum fangaðan dvelja dreng,drjúgum þvingar sorgin ströng. Víkjum þangað Fjölnis feng sem fögur hringa sefur spöng.
43. Vaknaði glóða báru blíðbríkin við og mæla réð: „Tók eg góða hvíld um hríð, hafði frið og náðir með.“
44. Í því lítur hún upp með gát,af odda njót þá hvörgi veit, huggun þrýtur, herðir grát, hvarma fljóta vötnin heit.
45. Hátt nam pella væn um völlvefjan kalla búin snill, ómegin féll á þorna þöll, þrautin varla linast vill.
46. Raknar aftur refla nift,raunatæpt stóð hyggju loft, minnkaði kraftur, megn er svipt, meyjan æpti títt og oft.
47. Þá nam tala þeygi sæl,þrungin víli, tvist og föl, Sviðris vala sortnar dæl, seint trú eg hvíli þetta böl.
48. „Ó minn kæri elskhuginn trúr,illa fór þú gleymdir mér, næsta særir sinnu múr sorgin stór, eg treysti þér.
49. Barstu kurt og kærleiks art,það kalla eg rýrt og ónýtt gjört. Hvör þér burtu héðan snart hefur stýrt?“ kvað meyjan björt.
50. Klögumál slík bar kyrtla eikklén og mjúk, er nauðir jók, hringa brík í bragði bleik af bölinu sjúk þá verða tók.
51. Með það slag um myrkvan skógmeyjan fögur heldur sig, heilan dag með harma róg, hryggðar slög og raunastig.
52. Nóttin há yfir himininn sló,hringa brú eitt finnur tré, sorgin lá í sinni þó, siðug frú þar upp á sté.
53. Mátturinn kífi minnkar af,meyju krefur að halda töf, unga vífið ekkert svaf, alla kefur værðar gjöf.
54. Næsta líður Njörva jóð,nistils Þundar birtust ráð, sæll og fríður so upp stóð sonur brúðar Hárs á láð.
55. Sætan rík úr sagðri eik,sorgar frek en gleðilök, auðar víkur ey á kreik með eymda þrek og hryggðar mök.
56. Hafnar loga hýrutregHlökkin fögur, sómalig, hitta vogar víðan veg vagna drögur og manna stig.
57. Víkur mæt frá vegi útum veldið hvíta trés við rót, enn tók sæti angruð sút, ef einhvör líta næði snót.
58. Litlu síðar lyndisgóð,lúin af mæði getur séð, götur víðar gengur fljóð, gömul klæði bera réð.
59. Pílagrímsreisu hin prúða drósplagar vís og bænir les, flæðar eisu foldin ljós á fætur rís úr skugga trés.
60. Svanninn hvíti hýr í máthyggst að bæta nú um skraut, klæða býti bað með grát brúður teita haldin þraut.
61. Hin kvað lítt sér henta spott:„Hafa máttu klæðin sett.“ Aftur blítt með yndið gott ansar hún brátt: „Mig skil þú rétt.
62. Í meining góða mæli eg það“,menja hlíð þá greina réð, „hringa tróða, beint eg bað byggist fríð ef lysti geð.“
63. Um þær skiptu klæðin keypt,kvíða loft var blíðu heft, gullhlaðs nift þá gengur dreift, götum oft þó fengi sleppt.
64. Andlits höll og augna stalleikin pella hylja vill, bauga þöll fékk blíðu spjall, böls nam hrella nauðin ill.
65. Sætan gengur, leið var löng,ljóst hefur fangað harma bing. Vil eg ei lengur geðs um göng gagara banga ljóðin slyng. |
