Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3128)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Um jarðskjálftana við Drangey 1837Fyrsta ljóðlína:Sundur gliðna gjár það sinn
Höfundur:Gísli Konráðsson
bls.184–185
Viðm.ártal:≈ 0
Tímasetning:1839
Skýringar
„Gísli [Konráðsson] reri þetta vor [1838] til Drangeyjar, hjá Jóni syni Bjarna á Reynistað og síðar Geirmundarstöðum, Þorleifssonar frá Hraunum í Fljótum. Átti Jón Önnu dóttur Magnúsar prests í Glaumbæ, og bjuggu að Utanverðunesi. Var það þá að kvöldi hins 11. júní, að jarðskjálfta mikinn gerði og mestan norðanlands. Varð hann afar ægilegur við Drangey sem Gísli kvað síðan í fréttabréfi:“
1. Sundur gliðna gjár það sinn,grjót úr fjöllum hrundi, varð áriðni voskeytinn vor næstliðna jarðskjálftinn. 2. Þeim er förum fuglveiðarfarið vers til höfðu, skall að vörum skelfingar, skriða á fjöru Drangeyjar. 3. Hlífði rekkum — hann sem áhimins ráð — með furðu, skil þó ekki skatna sá skriðu mekki fyrir þá. 4. Meiðsl þar einum urðu senn,á honum þvitar börðu, gífurt hvein svo grjóthríðen gnúðu steinar kringum menn. 5. Þóftur galtar þoldu riðþeirri í feikna titran, skvampaði saltið skætt á hlið, skalf þar allt og drundi við. 6. Þau við undur íta slóæðra þungt í brjósti, málma þundar mars af þró margir undan hrukku í sjó. 7. Meðan ei strindur meinsköp raufmáttu gnötra viður, sigluhindur sels um klauf svo sem vindur hristi lauf. 8. Annars staðar fjöllin fólfeikna reyk af hruni, allt við það svo undir gól, endurkvað í Tindastól. |
