Fanginn á St. Helenu

Bundin Gýmis böndum,
blásin svölum þey,
lengst frá meginlöndum
liggur hrjóstrug ey;
ymur hafs í öldum
auðnarsónninn langi.
Þarna í kvíum köldum
keisarinn er fangi.

Svart og bert er sviðið,
sýnið dauft og smátt,
lækkað, horfið, liðið
lífið glæst og hátt.
Einan hljóta enda
ofursigrar snjallir,
bráðir til þess benda
brotsjóarnir allir.

Þrungnar þarna spinnast
þokur daga og ár. —
Mikils er að minnast
meðan himinn blár
yfir hjöröld hraustri
hvelfdist frægstu vorin, —
eins í suðri og austri
ægishjálmur borinn.

Gjálp í sínum gesti
gnauðar: Sittú kyr ! —
Hleypt var hvítum hesti
í hersins broddi fyr;
sem í engum eldi
auðnan brunnið gæti;
kófs að einu kveldi
kunn er skurfa á fæti.

Nú er hrjóstrum háður
hann, er aldrei sveik
aldinvöxtur áður
upp úr púðurreyk.
Tignar virtust tíðir
traustum skjóta greinum:
f jölmörg lönd og lýðir
lutu sprota einum.

Hálfa veröld hrærði
hugur þessa manns,
jafnvel björgin bærði
brýndur vilji hans.
Styrkur storms og rastar
stóð af snjöllum ráðum;
fæstir harar fastar
fylktu lýðsins dáðum.

Vænginn brotna bindur
berg og úfinn mar. —
Vilt þú, hvassi vindur,
veita að landi far
þrótti, er þreyta megnar
þriðju sókn til valda,
þar sem trúir þegnar
þurfa á snilld að halda ?

Synjun berst frá sævi. —
Senn skal jöfurs þá
undursamleg ævi
enda mikinn fá.
Hrímkalt líf ei lengi
lítils skyldi biðja.
Gerst að sigraðs gengi
grænar torfur styðja. —

Lífs á hátind líkan
lánið fáan hóf,
aftur engan slíkan
öldin kvikan gróf. —
Seint mun fróðmál Saga
segja af öðrum meira.
Dyninn stórra daga
dróttir lengi heyra.