Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3128)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Alþingisrímur 14Alþingisrímur – fjórtánda ríma (Hafnarríma)
ALÞINGISRÍMUR
Bálkur:Alþingisrímur
Fyrsta ljóðlína:Um þær mundir undur stór
Höfundur:Valdimar Ásmundsson
Viðm.ártal:≈ 1900
Tímasetning:1902
Flokkur:Rímur
Skýringar
Talið er að Valdimar hafi lagt til efni rímnanna en fengið Guðmund skólaskáld til að yrkja þær.
1. Um þær mundir undur stórurðu’ og vígaboði, huldi allan himinkór háan frelsisroði.
2. Allt var bleki atað land,yfir jöklum glóði voðablika’ af vígabrand’, víða rigndi blóði.
3. Blásið var í hornin hátt,herjans vafin skrúða mynd þar birtast mundi brátt Magnúsar hins prúða.
4. Komu’ að vestan víkingarvígamóði fylltir, í báða enda og alstaðar utan logagylltir.
5. Hittust báðir Hannesar,hvorutveggi feitur; annar hnarreist höfuð bar, hinn var undurleitur.
6. Stikaði djarft með stoltar-svipSnæfellingagoðinn; margan sá þar góðan grip, gulli skæru roðinn.
7. Valtýr kom og kappar hans,kesjum gyrtir bláum; hófst hinn mikli darradans, dundi’ í sölum háum.
8. Danir höfðu fengið Finntil fylgis landshöfðingja; átti í felum „finnurinn“ Fjösvinns mál að syngja.
9. Faldist bak við eina eik,örum spýtti úr túla; gera vildi vondan leik Valtý sá og Skúla.
10. Görpum mjög hann glapti sýn,er geystust Valtý móti; finngálkns ásýnd ekki frýn ægði í Hildar róti.
11. Meginjötnar Magnúsarmáttu ei annað þekkja en lygi, svik og landráð þar lýðinn til að blekkja.
12. Illkvikindum, ormstrjónum,eiturslöngum ljótum þörf að eyða þegnunum þótti’ á vopnamótum.
13. Bitra Laugi brandinn skók,björtu veifði spjóti, honum þegar Hafsteinn tók harðfenglega móti.
14. Ball á Skúla skildi hjör,skarplega varðist jarlinn, Lárus ekki frægðarför fór þar mikla, karlinn.
15. Nær því jafnmargt lýða liðlaufa háði gjálfur; báðum fylgdi á sóknar svið séra Einar hálfur.
16. Guðjón tók að gleikka spor,grár fyrir járnum var hann, og á Kristján assessor Angurvaðil bar hann.
17. Dró þá Kristján Dragvendil,darrablöðin sungu, herti snarpan hjörvabyl hann í skapi þungu.
18. Heitt var báðum, höggin stórá hjálmum sterkum dundu; Guðjón hét á guð og Þór grimmur á sömu stundu.
19. Kristján vopna þóttist þáþurfa’ ei framar viður, keyrði Guðjón klofbragð á, kastaði honum niður.
20. Warburg hétu ýmsir á,aðrir sögðu: „Tryggvi, athvarf þér vér eigum hjá‚ erindrekinn dyggvi‘.“
21. Lárus æpti og Hannes hátt,hjörvi slógu á skjöldinn; kvað við grimmt úr hverri átt heróp: „Bara völdin!“
22. Valtýr stóð sem veggur fastvið þau feikn og undur; loksins hvassi hjörinn brast í höndum Lalla sundur.
23. Hátt í rómu hjörinn söng,hart var sótt og varist; líka’ í ótal leynigöng laumast var og barist.
24. Utan þings við áhlaupinýmsir vopnum fleygðu; hvorir aðra eins og skinn eltu þá og teygðu.
25. Sigur loksins Valtýr vannvið þær skjóma hviður; undu sér við endi þann óvinirnir miður.
26. Reiður Hannes Hafsteinn tér:„Hvað er nú til ráða? Fyrir kóngi klögum vér kumpán þann og snáða.
27. Fái’ eg Tryggva’ og Finn með mér,á fund skal stillis halda og öllum þessum arga her illar skuldir gjalda.
28. Georg Brandes á eg aðog Eðvarð karlinn líka; held eg þori’ að hætta’ á það að hefja útför slíka.
29. Það er mín trú, að maga minnmilding respekteri; mælskan öll og málsnilldin meina eg talsvert geri“.
30. Héldu þeir til Hafnar þrír,hrepptu byrinn þýða; skreið sem örskot Unnar-dýr yfir hafið víða.
31. Konungs fund þeir kepptust á,er komu af jónum ranga; í humátt við sig hal þeir sjá harla snúðugt ganga.
32. Kenndu Valtý kominn þar,körlum hnykkti viður; fullir ótta og undrunar ætluðu’ að hníga niður.
33. Kapphlaup var með hörku háð;huldir svita í framan loksins hilmis höllu náð höfðu allir saman.
34. Beygingum og bukti meðboð fyrir sjóla gjörðu; til hans blítt með bænargeð bljúgir allir störðu.
35. Sjóli ekki sagðist færvið „svona“ menn að tala; kvað þó samt við kempur þær koma mann og hjala.
36. „Mæðir“, kvað hann, „elli íað eiga ræðu langa. &mdash Vilt þú ekki, Albertí, út til dyra ganga?“
37. Albertí fór út á hlað,ofan hinir tóku — fengu honum heljarblað höfðingjarnir klóku.
38. Gleraugun upp setti sá,svo er lesið hafði, setti’ hann hljóðan, svarar fá, saman skjalið vafði:
39. „Þeir eru nógu þrályndirþessir Íslendingar! ekki vitund auðsveipir eins og Færeyingar.“
40. „Ykkur er nær en efla stríðog aldinn konung mæða frið að eiga ár og síð, ykkar njóta gæða.“
41. „Ég mun yðar óðalstorðekki móti vera, – en fyrir sjálfra ykkar orð ekki mikið gera“.
42. Svo fór þessi sendiför, —sem var engin furða: á þráðinn sinn þeim þótti gjör þarna lagleg snurða.
43. Labbaði Tryggvi í Landsbankann,lán til þess að fala; um afreksverk sín hafði hann harla margt að tala.
44. Sagt er að kæmi England áaldinn vopnarunnur, og herra Thordal hitti þá, sem hér er flestum kunnur.
45. Sá var ekki blankur, — bjórbauð hann Tryggva og fleira. — En hvað þeim meira milli fór, mátti enginn heyra.
46. Atburður á Íslandieftir þetta skeður: Hovgaard kom á „Heimdalli“ hroðafréttir meður. —
47. Kvað hann doktor Valtýs vonvera’ á hverri stundu, og Magnús prúði Magnússon mundi lúta’ að grundu.
48. Valtýr orðinn væri jarl; —varð þá stjórnarmönnum algerlega orðafall, ískruðu og gnístu tönnum.
49. Hrikti’ í stjórnarstólpunum,stundu þeir af kvíða: hundadaga hilmi um hugsuðu þegnar víða.
50. Vænka þótti Valtýs hervið það tækifæri; sagði’ í greipar gengin sér gæfan mikla væri.
51. Lygi raunar reyndist það; —rótt varð allt að sinni, — meðan komið ekki’ er að aðal-kollhríðinni!
52. Allir mæna á Albertí,Ás hins nýja siðar; ætla’ að renni’ upp öldin ný, öldin ljóss og friðar.
53. Allir höndum taka tveimtíð, er stríð er þrotið; en sumum hætta þrætum þeim þykir súrt í brotið.
54. Kom þú svo með Fróða-frið,fögur tímans stjarna; skín þú broshýr vöggu við vorra ungu barna.
55. Sé ég þú í skýjum skín,skærust undir daginn. — Þá er harpan þögnuð mín, þakkið þið, stúlkur, braginn. |
