Celeste 1

Sem myntin er veltur um markaði og torg,
sem máltæki alþekkt á hvers manns tungu
var kunnugt hvert ljóð sem þeir kunnu og sungu.
— Líkt klukkuspili í gamalli borg
var söngur hver, — það heyrðist allt
sem hringdi málmur við járnið kalt
og bjallan væri með sprungu við sprungu.

Og hver, sem vildi, gat hörpuna stillt,
gat handleikið þessa daufu strengi
sem vildu ei hljóma hátt né lengi,
allt himneskt, allt jarðneskt var þeim jafnskylt.
Það var sem hljóð þeirra svæfi sjálft.
Svo var allt spilið dofið og hálft
þó maður til þess undir mannshönd gengi.

En innst átti harpa hjartans einn brag
sem hrærðist ei, vaknaði ekki af neinu,
hvernig sem leikið var, — utan af einu,
einu, — því rétta. En það var einn dag
að hönd greip rétt í hörpunnar streng.
Nú hljómar hann, hvar sem ég fer og geng,
með nýju málmhljóði, heilu og hreinu.