Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3128)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Rímur af bókinni Rut 2Rímur af bókinni Rut – Önnur rímaBálkur:Rímur af bókinni Rut
Fyrsta ljóðlína:Annað sinn skal óðurinn minn
Höfundur:Einar Sigurðsson í Eydölum
bls.142–145
Viðm.ártal:≈ 1600
Flokkur:Rímur
1. Annað sinn skal óðurinn minnaf þeim góða stofni fram í letur færast betur fyrr en mærðin dofni.
2. Guðs vill náð og gæsku ráðgæta best að einu. Ekkert sáð hefur enn forsmáð sem er með hjarta hreinu.
3. Hvör sem tryggð og hreina dyggðí hjarta náir að geyma, herrann sá sem himni er á honum mun aldrei gleyma.
4. Dæmin góð um dyggðafljóðdrósir bið eg að læri. Möversk Rut fékk hæstan hlut þó heiðin áður væri.
5. Nú með því að Naemínaumu gulls vel unni hún hóf svo tal sem herma skal af hreinum elsku brunni.
6. Dóttir góð, kvað dyggða fljóð,duga mun ráðið svinna. Hlýð þú mér til hvíldar þér eg hlýt með brögðum vinna.
7. Bóas sá, sem fórstu frá,er frændi niðja minna. Hann vinsar korn, kvað veiga norn, þú verður í nótt hann finna.
8. Smyr og þvo og sýn þig svomeð sæmd og blóma þínum. Hann liggur nú, kvað listar frú, í laua garði sínum.
9. Til fóta hans, þess fróma manns,far þú niður í klæðum. Athuga senn að öngvir menn ykkar viti af ræðum.
10. Ei kva[ð]st* sú hin unga frú [Ath. 2. útg.]af því skyldi bregða. Hún veik af stað svo vel var það, þar varð af engin tregða.
11. Í laua* garð hún leynast varðlærð til allra dáða. Mettur og glaður, hinn göfgi maður, genginn var til náða.
12. Blæju þá sem breidd var ábraut hún upp til fóta. Leggst hún niður en laufa viður lét hana dyggða njóta.
13. Um miðja nótt kom ógn svo óttyfir Bóas í svefni. Vaknar þá og síðan sá svinna hringa gefni.
14. Hann spyr þá sem heyra máhvör sú kvinna væri. Ambátt þín, kvað auðar lín, eðla maðurinn kæri.
15. Lifandi Guð þig létti nauðog láti blessan finna. Ljóst er það í þessum stað, þú ert ein dyggðar kvinna.
16. Manndyggð sú, en mæta frú,er meir en gjörvallt annað. Þú sagðir nei og sinntir ei um sjáleik yngismanna.
17. Hún nefnir sig svo siðsamlighjá svinnum heiðursmanni. Arfurinn ber sá einum þér; á mig breið, kvað svanni.
18. Þó beri mér, hann Bóas tér,bæði arfur og kvinna annar er hér sem enn er nær, áður vil eg hann finna.
19. Hafðu, dóttir, náð í nótt,næm á allt hið góða. Þegar í ár svo ætt sé klár arfinn skal honum svo bjóða.
20. Ef neitar hann vor nándarmannnaumu gulls að festa eg tek þig þá, þú átt mig svá, ekki skal það bresta.
21. Hreinlífis blóm fær hæstan róm,þú haf til morguns náðir, af saurgan hrein í hvörri grein; heiður er slíkt og dáðir.
22. Vert óhrædd, í heiðri gædd,hér skal alls við leita. Hvað segir þú mér, með þýðleik þér það skal eg gjörvallt veita.
23. Um dægra mót hin mæta snótað morgni upp réð standa; einninn hann, sá eðla mann, eftir sínum vanda.
24. Fara vill burt með fremd og kurtfyrr en vakna sveinar. Við því sá, hún vildi ei fá vonda ófrægð neina.
25. Láttu hér, kvað hann, hjá mérhafnar skikkju þína. Svo verður þú, hin væna frú, vís um ætlan mína.
26. Byggmjöls korn að bauga nornBóas gefur hinn svinni. Mæla sex, því mildin vex, mágkonu færir sinni.
27. Hún spyr nú, hin nýta frú,Naemí hvörsu gengi, auðar lín um erindi sín hvör endalok að fengi.
28. Hún sagði þá eð sanna fráað sæmdarmaðurinn veitti kornið sitt og hér með hitt hvörsu hann við hana breytti.
29. Hún sagði þá við seima ná:Svo réð Bóas inna: Tómhent má ei menja ná mágkonu sína finna.
30. Nú með frí, kvað Naemí,með náðum skaltu bíða því að eg veit hann heldur heit við hringa gefni fríða.
31. Hvað lofaði hann sá listarmannleitar víst að efna hvört sitt orð við hringa skorð og hvað sem til skal nefna.
32. Að morgni fríður Bóas bíðurbeint í staðarins porti. Erfingjann þar hitti hann, hugvit ekki skorti.
33. Hann hóf þá tal við tiginn hal:Þú tef hjá mér um stundir. Hinn sest niður sem hann biður; segir hann: Hvað býr undir?
34. Hann tók þar meður og til þess kveðurtíu öldunga svinna að athuga meir hvað mæltu þeir svo megi þar ekki að finna.
35. Með því nú að Naemí súnáin er okkur báðum; akurinn sinn vill selja svinn svo með bestu ráðum.
36. Því býð eg þér það byrjar mérbæði akurinn þenna og menja grund, það möverskt sprund sem mágkona er nú hennar.
37. Akurinn þann, kvað ungi mann,til eignar vil eg mér játa, borga eg hann ef kaupa kann en konuna í öngvan máta.
38. Ef akurinn ber til eignar þér,enn réð Bóas inna, það er svo sett og reyndar rétt að Rut skal vera þín kvinna
39. því enginn er sá arfurinn berutan þér rétt með sanni ellegar eg á annan veg ef þig fær ei svanni.
40. Máttu nú því menja brúmeð þeim akri festa ellegar eg á annan veg; ekki skal það bresta.
41. Þetta allt þú eignast skalt,erfinginn réð svo mæla, segi eg því nei og ætla ei arfvon mína að tæla.
42. Ísraels lið hefur soddan siðsem segir í óði mínum; annan skó þá af sér dró ef arfi neitar sínum.
43. Ef arfa góss aða annað hnossaf sér gjörir að játa sinn skó á þann er hreppti hann hlaut til vitnis láta.
44. Svo breytti sá við Bóas þáer bauð hann akurinn þenna. Á fót hans dró þann fagra skó svo fólkið mátti kenna.
45. Bóas innir annað sinnvið öldungsvald og lýði: Nú kaupi eg djarfur allan arf undir mig með prýði.
46. Af Naemí eg fæ með fríþað féll til hennar niðja og Mahlóns hlut, hans húsfrú Rut, til handa mér skal biðja.
47. Mahlóns nafn, sá mér var jafn,mun þá gleymast eigi. Þér eruð víst, það villist síst, mér vitni á þessum degi.
48. Fyrst Mahlón sá er fallinn frá,frændi vor enn góði, Guðs míns náð mun gefa mér sáð gott af þessu fljóði.
49. Treysti eg framt um fræða skammtsem fræknir menn á glímu. Málfar samt að mér er ótamt, mun hér endir á rímu. |
