Várkvæði

Várkvæði
Nú lær hon vársins fyrsta sól
og lívgar vársins tysta hól
við náðiríkum ljósi,
og sólin bræðir blett í bø,
so angasterk nýborin tøð
úr vetrarmyrkum fjósi.

Enn liggur hvítt um hvørja røð,
men várið leikar síni løg,
og áin skryður longu;
og fannir fána víða hvar
og skalvar bráðna við hvørt skarð –
so fara vit til gongu,

tú gongur undir lið á mær,
eg kenni, hvør títt eyga lær
upp móti blíðum brandi;
tín fótur titar treyst og títt,
tí nú er loftið aftur vítt
og várið vitjar landið.

Vit kenna longu lotið lýtt,
tí okkum er alt lívið skrýtt
við vónardælum tjaldi –
tú sigur, tú ert góð við meg,
tú kennir væl, eg elski teg,
tá eg í hond teg haldi,

– men tú veitst við, eins væl og eg,
at lívið fer sín egna veg
og spyr ei okkum bæði,
hvør tað skal blanda søtt og rátt
tað birtir, týnir aftur brátt
við einaveldisræði,

kann henda, áðren alt er tátt,
kanska á hesi somu nátt
skalt tú í gráti stara
at tíni borg sum skeytst í sor
so horvið alt sum føgur orð,
ið inn í rúmdir fara . . .

Men vársins far tað froyðir norð
og sólarlátur er um borð
og lívið er við róður –
og ár um ár, tá tú ert gloymd
og bæði undir flagi goymd,
rennur av nýggjum gróður,

og øll í ljóma ganga floymd,
tey somu ynski verða droymd,
tey somu heiti nomin –
bert mynnir sólin aðrar brýr
og aðra sál, ið vónsterk trýr,
at nú er sælan komin . . .
(Regin Dahl: Tríkirni.Tórshavn 1978, bls. 34–35)