Íslands minni

Til einskis er að glápa' á gamlar tíðir
og gráta frægð, sem nú er orðin hjóm.
Hví fá ei skilið dáða-daufir lýðir,
á dauðu tré að vaxa' ei lífsins blóm?
Nei, þyngra' er verkið. Landsins lýðir vaki
og leggi' í stritið allt sitt þrek og blóð
til þess að lyfta tímans Grettis-taki
og til að skapa röskva og nýja þjóð.

Sú trú er reist á voru vonarbjargi,
að verk það takist heldur fyrr en síð,
og þjóðin leysist undan fornu fargi
og fagni loksins sinni nýju tíð.
Þá fyrst mun vakna lýður landsins fríða
úr leiðslu-draum og snauðum mælgis-klið
og teiga' hið besta' úr brjóstum sinna tíða
og bæta nýrri frægð þá gömlu við.

Og hvar sem leið vor liggur vítt um geima,
þér, land vort, ei vér gleymum nokkra stund,
þá alltaf áttu' í huga vorum heima
í háreist dags og kyrrum nætur-blund.
Hvort lífsins blær er ljúfur eða svalur,
það landið við oss heilagt tengir band,
því þú ert vorrar æsku unaðsdalur,
þú okkar bjarta, hjartans, hjartans land.