Kvæðasafn Borgfirðinga
SöfnÍslenskaÍslenska |
Flokkar
Allt (17)
Afmæliskvæði (1)
Ellikvæði (1)
Gamankvæði (1)
Hátíðaljóð (4)
Náttúruljóð (2)
Tregaljóð (1)
Ættjarðarkvæði (2)
Ævikvæði (1)
Viðm.ártal:
Flokkur:Minningar- og erfiljóð
Skýringar
Skráð eftir minni Jakobs Guðmundssonar Húsafelli 27. febrúar 1949.
Eigandi Bjarnastaðarauðs var Þorbjörg Pálsdóttir, ekkja sr. Jóns Hjörtssonar á Gilsbakka. Hún var miklu yngri en maður hennar. Er hann lést þurfti ekkjan að fara frá Gilsbakka. Nýi presturinn, sem var sr. Magnús Andrésson, bauð henni að velja á milli Bjarnastaða og Kolsstaða til að búa á. Þorbjörg valdi Bjarnastaði. Sr. Magnús útvegaði henni einnig vinnumann en það var ungur maður að nafni Páll Helgason frá Hrólfsskála á Seltjarnarnesi. Þau giftust síðan og eignuðust þrjú börn.
Sárin blæða saknaðar.
Sá er núna dauður, kosti sem af blökkum bar, Bjarnastaðarauður. Þetta fagra faxaljón fyrrum bar á vengi sóknarprestinn séra Jón, sem það átti lengi. Lífs við enda merkismanns minning geymist lýða eignast náði ekkja hans afreksjóinn fríða. Fagran stirndi fáks á búk, fjörs er lýsti vitnum. Öll var húðin máluð mjúk með sótrauða litnum. Mjög hátt reisa makkann vann. Mélin fjörugt tuggði. Og á spretti hverjum hann hesti betur dugði. Þá var merkast þetta eitt þjóðs sem ferða léði: Það var eins og ekki neitt ellin við hann réði. Loksins þó nam lera hann Lokafóstran gamla. Skepna engin sköpuð kann skapadómi að hamla. Nú er Rauður látinn lágt leiri hulinn jarðar. Lifa mun þó hrósið hátt um héruð Borgarfjarðar. |
