SöfnÍslenskaÍslenska |
Flokkar
Allt (1280)
Afmæliskvæði (11)
Ástarljóð (10)
Baráttukvæði (3)
barnagælur (1)
Biblíuljóð (3)
Brúðkaupsljóð (1)
Bænir og vers (1)
Daglegt amstur (8)
Eftirmæli (13)
Ferðavísur (3)
Formannavísur (1)
Fræðsluljóð (1)
Gamankvæði (18)
Háðkvæði (8)
Hátíðaljóð (2)
Heilræði (1)
Hestavísur (2)
Hindisvík (2)
Holtavörðuheiði (3)
Húnaþing (8)
Húnvetningar (7)
Hyllingarkvæði (4)
Jóðmæli (1)
Jólaljóð (3)
Kappakvæði (1)
Lífsspeki (2)
Ljóðabréf (6)
Náttúruljóð (48)
Oddi (1)
Rímur (1)
Sagnakvæði (1)
Sálmar (2)
Skáldsþankar (44)
Strandir (2)
Söguljóð (11)
Söngvamál (1)
Tíðavísur (1)
Tregaljóð (4)
Þululjóð (1)
Ættjarðarkvæði (15)
Ævikvæði (2)
ÞulaFyrsta ljóðlína:Nær mun ég þann manninn
Höfundur:Theódóra Thoroddsen
Heimild:Íslensk ástaljóð. bls.bls. 124
Viðm.ártal:≈ 0
“Nær mun ég þann manninn
hér á landi fá er mér lætur rauðan hring úr gullinu slá?“ Ég hélt það yrði hann Hjörvarður herkóngur í Vík sem nam mig burtu úr Naumudal nóttina góðu þá sjö voru á lofti sólirnar og sváfu ljótu skessurnar. Allt á tjá og tundri var til og frá og alls staðar. Karlar gamlir og kerlingar kváðu æskustemmurnar. Hljómuðu fossa hörpurnar hrundu af strengjum perlurnar gullið rann í glufurnar glumdu und hyljum smiðjurnar málmana dýru dvergar í mitti óðu smiðjubelgina tróðu smíðunum upp þeir hlóðu mótuðu gull og gersemar gripina hlaut ég marga þeim er ég bæði búin að týna og farga. Af úðanum risu regnbogar röðuðu sér um snasirnar á efsta boganum óskir manna glóðu. Glitruðu af blómum grundirnar gáskafullir ljósálfar öllum látum létu þar í lifandi blóma móðu. Opnir fyrir mér allir himnar stóðu. Fákurinn okkur burtu bar brá á skeið um flatirnar kveikti eld við urðirnar allar stökk hann sprungurnar flanaði niður á fjörurnar og fór þar beint á nasirnar. Riddarinn sökk í saltan mar þar sá ég hann í hinsta sinn en mér var gefið gönguprik og grjót í pokann minn. Síðan hef ég hrakist víða haft við marga þraut að stríða verið milli vona og kvíða villst í myrkragöng. Langt finnst þeim sem búnir bíða berfættir á klakaspöng fjarri sumri og fuglasöng. En viss er endir allra hríða og eins er um dægrin löng í brúðarlíninu byrgi ég mig þá blása veðrin ströng. Förlast máttur, fótur og hönd fýsir mig að bjartri strönd þar sem klökkna klakabönd og kvöldsól skín. Aldrei kemst ég í Asíulönd eða suður að Rín. Langt fram til jökla liggur gatan mín. Ein að rölta norður og niður Nástrandir og tæpar skriður eftir stíg sem enginn ryður er mér brostið þor. Sækist illa heiðin seint kemur vor drýpur tár af auga dreyri í spor dreyri í klakaspor. |