Kveld

Í rökkrinu, þegar ég orðinn er einn
og af mér hef reiðingnum velt
og jörðin vor hefur sjálfa sig
frá sól inn í skuggana elt
og mælginni sjálfri sígur í brjóst
og sofnar við hundanna gelt –

En lífsönnin dottandi í dyrnar er sest,
sem daglengis vörður minn er,
sem styggði upp léttfleygu ljóðin mín öll,
svo liðu þau sönglaust frá mér,
sem vængbraut þá hugsun, sem hóf sig á loft
og himininn ætlaði sér –

Hve sárfeginn gleymdi eg og sættist við allt,
ef sjálfráður mætti ég þá
í kyrrðinni og dimmunni dreyma það land,
sem dagsljósið skein ekki á,
þar æ upp af skipreika skolast hún von
og skáldanna reikula þrá –

Það landið, sem ekki með o’nálag hátt
í upphæðum neitt getur bæst,
þar einskis manns velferð er volæði hins
né valdið er takmarkið hæst
og sigurinn aldrei er sársauki neins,
en sanngrini er boðorðið æðst.

En þá birtist andvakan ferleg og föl
og fælir burt hvíld mína og ró,
og glötuðu sálirnar sækja að mér,
sem sviku það gott í þeim bjó,
og útburðir mannlífsins ýlfra þá hátt –
það atgervi, er hirðulaust dó.

Og þá sé ég opnast það eymdanna djúp,
þar erfiðið liggur á knjám,
en iðjulaust fjársafn á féleysi elst
sem fúinn á lifandi trjá,
en hugstola mannfjöldans vitund og vild
er villt um og stjórnað af fám.

Þar jafnan eins vafasöm viðskipti öll
og vinarþel mannanna er
sem einliðans, dagaða uppi um kveld
hjá útlögstum ræningja her,
sem hlustar með lokuðum augunum á,
að óvinir læðast að sér.

Og villunótt mannkyns um veglausa jörð
svo voðalöng orðin mér finnst,
sem framfaraskíman sé skröksaga ein
og skuggarnir enn hafi ei þynnst.
Því jafnvel í fornöld sveif hugur eins hátt –
og hvar er þá nokkuð sem vinnst.

Jú, þannig að menningin út á við eykst,
hver öld þó að beri hana skammt –
hún dýpkar ei, hækkar ei, lengir þó leið
sem langdegis sólskinið jafnt.
En augnabliks vísirinn, ævin manns stutt,
veit ekkert um muninn þann samt.

En jafnvel í smalanna einveru inn
sem árgeislinn læðist hún rótt
og bjarmar í hugum, þó beri ei á,
því birtingin fer þar svo hljótt. –
Og ég sem get kveðið við kolsvartan heim
slíkt kvæði um andvökunótt –

Og hugarrór stigið í hvíluna þá
að hinstu sem við ég ei skil:
Svo viss að í heiminum vari þó enn
hver von mín með ljós sitt og yl,
það lifi sem best var í sálu min sjálfs –
að sólskinið verður þó til!