Að leikslokum

Ef að vængir þínir taka að þyngjast,
þreyttir af að fljúga í burtu-átt,
hverf þú heim! og þú munt aftur yngjast
orku, er lyftir hverri fjöður hátt.
Jafnvel þó við skilnað kannske skeður
skyndi-depurð grípi róminn þinn,
sem á hausti er heiðló dalinn kveður,
hugsun um að það sé efsta sinn.

Hlægir þig að hér var steinum þungum
hnykkt úr leið ef aðstoð þína brast.
Vissa ljós að leika á yngri tungum
ljóðin sem þú aldrei kveðið gast.
Þrár og óskir þroskast, vaxa, fyllast,
þína hönd sem aldrei fær þú léð.
Engin leið á von-spám nú að villast.
Víkja frá en hafa aldrei séð.

Þegar vorar vinnst þeim fleygu og ungu
vaxin þrá í nætursólar glóð
móinn þann að sjá þar mæður sungu
sinna hreiðra glöðust vögguljóð
og hjá lind og laut og klettasprungu
liðka aftur þessi förnu hljóð.
Láta horfinn hljóm í nýja tungu
heimanfylgjur kveða vestur-þjóð.

Yður hjá, sem hugsuðum oss saman,
hjartað skilur gesturinn, sem fer,
varmt og heilt – að hverri stund var gaman.
Hönd hans óveil – sé hún kulda-ber –
rétt er þeim sem lánast á að erfa
æsku vorrar stærri þrár og dug. – – –
Seint úr landi hinst að hverfa
loks með söknuð – þó með glöðum hug.