Biblíuljóð III – Í manna hendur vil ég ekki falla

Þá sagði Davíð við Gad: Mjög þrengjumst ég; látum oss samt falla fyrir Drottins hendi, því að mikil er hans miskunn; en fyrir manna hendi vil ég ekki falla.
Manna hendur hart er í að falla,
heimsins þekki’ eg tál og svik og dramb
þá er úti’ um mildi og miskunn alla,
meðferð búin líkt og úlfs við lamb.
Lát mig, Drottinn lenda’ í þinni hendi,
les mér sjálfur refsidóminn þinn;
ske má þá ég loksins hjá þér lendi,
lífsins Guð, ég þekki föður minn.
Manna augun meta lát mig eigi,
mannleg augu blekkir hjóm og glys;
skima þau um breyskra bræðra vegi,
bíða þess, að sjái gróm og fis.
Leið mig þú og lýs með ásján þinni,
leiftrun þó hún slái hjarta, og sál;
bendir augað barnkind veikri sinni
blítt og ljúft, að forðast slys og tál.
Manna tungur, Drottinn, mig ei dæmi,
dómar þeirra jafnan fara villt,
valt er löngum lof og þjóðarræmi,
last og smjaður jafnt er eitri fyllt.
Drottinn minn, mig dæm með tungu þinni,
Drottinsorð þitt smýgur merg og sin;
sárin þau, er sálu slær þú minni,
sjálfur græðir þú, er mest ég styn.
Lát mig eigi treysta’ á manna tryggðir,
tildur lífs og ríkismanna náð;
kvikusandi’ er betra’ að fela byggðir;
blindra manna illa gefast ráð.
Hyl mig undir hlífðarvængjum þínum,
herra Guð, og líkna breyskum mér;
láttu mig í hryggðarhrakning mínum
hvílast eins og barn á armi þér.