Brúðkaupsvísur II

Borð er reist og bestu hlaðið vistum,
biðsmenn fylla ljósum prýddan sal;
allt tilbúið er með stærstu listum,
er til gleði vorrar hafa skal;
rekkur sá, sem ráðin tappa hefur,
rýmkar nú um svartan flöskuháls,
en hún blessuð anda sinn oss gefur,
örvar fjör og liðkar beinin máls.

Séð vér höfum saman hendur leggja
svinnan hal og unga hringa gná,
og af vörum orð vér heyrðum beggja
eiði fest, og þetta orð var „já“;
bað þau klerkur blessun yfir hæða,
bauð þeim síðan jafnan vera eitt,
hvor þeim heldur heppni eða mæða
heim á brautum saman yrði veitt.

Og því Johnsen! eftir nú að gera
er ei neitt að veislu þinni hér,
en að vörum vegar dýrar bera
og velgja þarmeð dáltið kverk á sér;
og við strengjum hörpu minnar hræra,
henni þó að íþrótt veik sé léð,
ykkur skal hún ungu hjónum færa
óskir þær, sem vinar fylla geð:

Lifið sæl við lán og mikið gengi!
lifið sæl, og vina eignis gnótt!
lifið sæl, og saman alið drengi,
sem að dafni vel og harðla skjótt!
Lifið sæl um langa ævidaga,
leifið niðjum fögur dygðaverk;
eins og lífi ykkar best má haga
ykkur leiði drottins höndin sterk.

Ef á kinnum anda vindar stríðir, –
– einhverntíma flestum verður svalt, –
böls í heimi breytast allar tíðir,
blandað er þar saman heitt og kalt:
líkt og eik, sem aftur grænar réttir
undan byljum greinir himni mót,
svo þið storma standast skuluð eftir
stöðug, föst, á ástar traustri rót.