SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Guðbjörg HannesdóttirFyrsta ljóðlína:Þér er brugðið, mamma mín!
Höfundur:Stephan G. Stephansson
Heimild:Stephan G. Stephansson: Andvökur II. bindi (Þorkell Jóhannesson bjó til prentunar). Reykjavík 1954.. bls.267
Viðm.ártal:≈ 1900
Tímasetning:1911
Skýringar
Undir titli stendur: „Móðir höfundarins.“
I.
Þér er brugðið, mamma mín! Sofin hníga að svæflum hlýju svona um árdag, klukkan tíu, þegar sól úr sorta skín. Ætíð var þér yndi að sjá vöku-augum birtu-blíðum, bjarmann hennar kvikna í hlíðum. stundar-rofum öllum á. Hvort var nóttin þér svo þung? Var ei hyggjan héðan-fúsa heima, á leiðum föður-húsa? Þar sem dvaldir, alltaf ung. Varstu ekki í vina-hönd þegar nefndir mæta móður, missta löngu, og horfinn bróður? Dóstu inn í æsku-lönd? II. Enn skal glaðna glugginn þinn! Tjaldið enn frá útsýn dregið eins og fyr, og morgun-degið, skin og birta boðin inn. Myrkrið á hér ekkert sitt, það sem byrgja þurfi að reyna. Það er engu hér að leyna, líkið skírt sem lífið þitt. Hafa að vísu um vangann þinn, þrautir sem þér vóru í verki vilt, um fáein rauna-merki, þó er samur svipurinn: Öllum hörmum hærri ró – oft var mínum ástum hljóðum orðsins varnað — nema í ljóðum helst er örðugt auð-sagt þó. Nokkur silfur-héluð hár þræða ljósra-lita skrúða lokkana, enn svo þokka-prúða, tákn um átta-tíu ár. Bjarmar yfir ennið slétt ennþá sama móður-mildin, mannvits-þroskinn, hagleiks-snilldin. Þar var ekkert æst né grett. III. Veðrið syrtir aftur að, úti er komin hríðar-móða, sem að hefði sólin góða flogið með þig strax af stað. Seinna þraut hún þá, en nú, þegar grasa-göngu rinda gengum heima, í fjallatinda, áður saman, eg og þú. Fyrirgefðu, ef þyngra en þá drúpir nú í dögun kaldri drengurinn þinn, á sextugs-aldri. Löng er brekkan, liðið á. Þá var líka, þér við hlið, ungur fótur fær og léttur. Fjalla-auðnin gaman-sprettur, tilhlakk, hvað sem tæki við. Leit eg af hnjúki himin-bönd losna um heim – sem hugði tóman heiða-blámann, dala-ljómann, ljóss og fanna furðu-lönd, forvöð hafsins, fjörðum seymt upp á land, við ós og flæði alla mína landafræði nam eg þá, sem gat ei gleymt. Yfir landauðn ljómi stóð, eins og byggð – sem ævin síðan –, ástin þín og veðurblíðan gerði hraun að sléttri slóð, breiddi yndi á auðn og sand. Lærðist mér að unna, una, á að trúa, vona, muna fegurð ykkar, líf og land! IV. Lið þitt alt mér léztu í té, hönd þín stýrði hendi minni hnepptri um pennann, fyrsta sinni, er eg þreytti um á og b. Svo hef’ eg, á sama hátt, flestu í, sem fæstir lá mér, fremsta stafinn dregið hjá þér – hitt er mitt, hve margt varð smátt. Þó að væri oft, við allt, Ófimlega og illa lokið, ástar-hendi gastu strokið listanna minna höfuð hallt, þrátt mitt eina, er eitthvað dró – myndir klappa á kollinn líka kveðjunni döpru, er aðrir flíka kvæðanna minna kulda-ró. Ritað í krans: Við þakkir, með kærleika-kransinn sinn bjarta, Hér hvílir þitt útblædda móður-hjarta. |