SöfnÍslenska
Íslenska
Persónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn.
Innskráning ritstjóra |
Ad amicum
Fyrsta ljóðlína:Ár var alda / þá er endurborin
bls.17–25
Viðm.ártal:≈ 0
Skýringar
Kvæðið er líklega ort til Gísla Ísleifssonar sem seinast var prestur í Kálfholti (d. 1848). Þeir Jónas voru skólabræður á Bessastöðum en Gísli útskrifaðist þaðan ári síðar en Jónas. Þá voru þeir um tíma sambýlismenn á Garði í Kaupmannahöfn.
1. Ár var alda þá er endurborinfold in fjallsetta í fyrsta sinnveltast tók völum vegu ókunnaað orði alvalds,sem allt um skóp.
2. Sveipuð saman in svása nóttí ægi faldist,þá er álfröðullhóglega hófstof heiðarbrún,hlógu hlíðarvið himinljósi.
3. Þá var gaman, er um grænan dalféllu fagrar árfiskum kvikar,en íturfagurí eyrarbótsöng svanaflokkursætum rómi.
4. Unað óþekktum og undran fyllturmaður inn fyrstiund meiði hámeinn saman stóð,augum leiddinýja náttúruog nöfnum hét.
5. Aldin, akur íturbleikur,fögur eik,fugl kvakandi,fallandi fossog fjallbuna,hestur, nautog heiðardýrhlutu hvert um sigheiti þaðan.
6. Einn saman maður, öngvum þekktur,unaðs óskipts,er yfir bjó,nauðgur um nautog naut aðeinshelftar einnarþess er allan hafði.
7. Fyri því fór fjalli gnæfandahug sinn telja,en háðskur mót.ómur orðvanieyra hrærði.Það var bergmálfrá blám tindi.
8. Þá sá alfaðir, sem öllu stýrir,grát í augains einmana,og af forsælufram kallaðibrosfagra brúði.Þá varð brjósti létt.
9. Eyddust aldir, ár um hvurfu.Fjölguðu þáog færðust útmennskir megirund miðgarði.Frændur fjarlægirað fullu gleymdust.
10. Þá sá alfaðir, að ónóg varbrúðarásteða blóðskyldaþungar raunirþjáðra mannaallar að léttaund oki lífs.
11. Elskan eilífa, allt sjáandi,miskunnar hrærðistyfir mannsins neyð.Sá var einn,að hún ofan sendi,helgur engill.Það var hulið ráð.
12. Vindur þagði, vötn stöðvuðubeljandi straum,frá blásölum himinsský skinfagurtskærum logaleið yfir loftund ljósri mynd.
13. Það var vináttasem á vængjum friðarhné frá himnií helgum blæ.Fagnaði fold,fylltust gleðiefri loftog undirdjúp.Sá var fyrstur nefndursumardagur.
14. Hreinlynd hjörtu og hugarprúðást einlægriæðri kynjaylnuðu þá,er um aldir síðanvóx, við hélst.Þaðan er vinur um kominn.
*
15. Heim sér ég hverfa á himinásum.Rennur sumar-sól hin fyrsta,umgenginnasem alda mér,minning vekurog margs sem áðurbrá minni blíðubarns gleði.
16. Ungur var ég forðum, - fór ég einn samanföður sviptur,er mér fremst unni.Þannig liðulangir dagar,meini blandnirá marga lund.
17. Fluttu mig forlög um fjöll suðureinn, ókunnan,alls þurfandi.Máttat eg móðurmál um nema,máttat eg systurmína sjá,þá var mér bróðirblíður horfinn.
18. Þá varst það þú, er ég þegjandiaðgætnu augaeinatt leiddi.Það sagði mér hugur,að þar mundiviður vaxa,hvaðan væntak skjóls.
19. Sátum við tveir við sjó löngumog sáttir ásundi lékum.Þótti mér þásem við þreyta myndumburt veltandi' yfirbylgjur lífseinum hugmót örlaga straumi.
20. Þá varst það þú, er eg þegjandivaldi mérað vini fyrstum.Síðan eg hefisælla stundaallmargra notiðama horfinn,besti Gísli!að brjósti þér.
21. Þess ég nú minnumst, er þetta ersigurdagur þess,er sendi himin-engil ofanupp að rætaharma grasúr hyggju reitandvarpandiaumra manna.
22. Hvað mér þá fyrr í hug komaskyldara mundieður skapi næróskaorðen að árna góðsþeims mér að viniveittan hefir.
23. Má eg alda ókominnaorð um nema,en þau að eyrum mérberast brotinsem brimhviðurómi álengdarvið enda nætur.
24. Sér eg örlög ýmisleitanokkur ókominnaldur skapa, –en það óskýrtað augum mérkemur líkt semá köldu haustistjörnuglampiaf sléttum sjó.
25. Hlægir mig nú það, er mig hrelldi áðurungan of mjög,þá er eg fór einn saman,gott er að gangageði kvíðlausuófarið, örstutt,æviskeið. –
|
