Mannskaðinn í Vestmannaeyjum 16. 12. 1924

Mannskaðinn í Vestmannaeyjum 16. 12. 1924

Hljóðnar um byggð, sig hjúfrar barn að móður,
helgustur napur læðist hljótt um bæinn.
Þýtur í skýjum, rymur Ránar óður,
rökkvar í lofti, skyggir út við sæinn.
Orrustu harða heyja fyrir sandi
hugprúðir garpar móti Ægis brandi.

Volduga alda, ennþá fékkstu sigur,
enn gastu valdið mörgum sárum harmi.
Hreystin ei dugði, hvass þinn reyndist vigur,
halla sér fallnir kappar þér að barmi.
Ættum vér þrótt mót orku þinni að standa,
aldrei þú framar mættir nokkrum granda.

Þungt er að heyra dánarklukkur kalla,
kalla til grafar marga bestu vini.
Sárt er að vita vaska drengi falla,
válegt að missa lands vors góða syni.
Hví varstu, bára, bátinn litla að fylla?
Bágt áttu enn þitt heljarafl að stilla.

Þú sem að aldrei býður nokkrar bætur,
brúnharða Dröfn, þótt valdir sorg og dauða,
líður þér best ef alltaf inni grætur
aflvana barn og konan hjálparsnauða?
Fyndirðu það hve sárin mörgum svíða,
settist þú við að hjúkra þeim sem líða?

Alvaldi guð, sem þekkir tregatárin,
trúfasti guð, sem einn oss hjálpað getur,
líknaðu þeim, sem þrútin blæða sárin,
þerraðu hvarm, gef sumar eftir vetur.
Friðarins blóm í blíðu sólarheiði
blómgist og vaxi á góðra drengja leiði.


Hallfreður