Fornt Ekkjukvæði

Fornt Ekkjukvæði

Utanlands í einum bý
ekkja fátæl lifði,
fróm og guðhrædd geði í,
góðan orðstír fékk af því,
engan mann í athöfn sinni styggði.

Fleiri átti hún börn en brauð,
björg þó oft nam gefa,
sagði ætíð í sinni nauð
sig hafa nógu mikinn auð
því skyldi hún aldrei skaparans gæsku efa.

Bar svo til að hungrið hart
hennar þrengdi kosti,
bjargarlaus með barnið margt
burtu gekk, því svo var hart,
var þá úti vetrarhríð með frosti.

Í bak og fyrir börnin smá
bar hún langa vega,
hallærið svo herti á,
að hvergi mátti náttstað fá,
mæddist hún af hungri og miklum trega.

Bar hana einum brunni að ,
bráðlega óvit kenndi,
settist niður í sama stað,
svo í hjarta drottin bað,
augum sínum upp til himins renndi.

Gullskorð ýmist grét eða bað,
gjörði á þrautum herða,
voluðum börnum vatnið gaf,
vífið fyllti skikkjulaf.
„Að góðu,“ sagði hún, „Guð láti ykkur verða.“

Síðar nokkru sá hún mann,
sá var fríður næsta,
skrýddur hvítum skrúða hann
skarlatsþilju heilsa vann.
Vífið honum vegsemd sýndi stærsta.

Maðurinn sagði: „Þenkir þú,
þvílíkt nauðum hnekki
eða lengi líf þitt nú
lítilfjörleg næring sú?
Örmagnast, þótt einfalt vatn þú drekkir.“

Mælti hún: „Guð hinn sami sá
seðja kann mig núna,
þó engin kunni eg efni sjá,
sem ekkjuna í Sareptá.
Á hann set ég alla mína trúna.“

„Þú ert kona trúartraust
trega þinn að stilla.
Gakk þú heim með geðið hraust,
Guð, drottinn mun efalaust
girnd þíns hjarta gera upp að fylla.“

Síðan skildist hún við hann,
heim gekk aftur kæra.
Í sínu húsi olíu fann,
svo út af hverju keri rann.
Lof sé Guði, líka dýrð og æra.

Dæmið kennir þetta þér
þolinmóður vera.
Alla Guð um síðir sér,
samur í dag og gær hann er.
Kappkostum því krossin hans að bera.

[Skráð eftir Ársælu Magnúsdóttur, ekkju í Stórumörk undir Vestur-Eyjafjöllum. Kvæði, svipað að gerð, er einnig í Lbs. 537, 4to, skráð um 1862 af Runólfi Runólfssyni í Holtum (=Holtakoti)].