SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3064)
Afmæliskvæði (14)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (6)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (30)
Grýlukvæði (6)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (7)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Náttúruljóð (50)
Rímur (204)
Sagnadansar (36)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (13)
Særingar (1)
Söguljóð (9)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (4)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (38)
Ævikvæði (5)
ÁinFyrsta ljóðlína:Ég lagði ungur ást á þig
Höfundur:Stephan G. Stephansson
Heimild:Stephan G. Stephansson: Andvökur I. bindi (Þorkell Jóhannesson bjó til prentunar). Reykjavík 1953.. bls.365–369
Viðm.ártal:≈ 1900
Tímasetning:1900
Flokkur:Náttúruljóð
1. Ég lagði ungur ást við þig,mín áin, héraðsprýði! Og enn til ljóða laðar mig þín lygna og straumur þýði. Þó sveitarstíg þú styttir minnst og stundum snúir frá mér ég gæti um eilífð, að mér finnst, því eirt að búa hjá þér!
2. Þín vagga er þar sem gljúfur gínhjá grettum jökulhausum. Ég þekki efstu upptök þín í afdal ræktarlausum, þar oft á sól og sumri er þurrð og söngur aldrei vakinn – þú lærðir gang í leir og urð og leikfang þitt var klakinn.
3. Þú söngst þig framgjörn út og innum eyðivegu tóma. In eina rödd var rómur þinn í ríki fenntra hljóma. Þú rannst af fjalli, fleygðir þér í foss af hengistöllum. Og nafn sitt af þér byggðin ber og ból í dalnum öllum.
4. Og af þér tekur svip á sigöll sveitin mín og þjóðin. Og þú hefur fýst og fjörgað mig og fóstrað, þú og ljóðin. Sé stærra hafsins straumavald, sé stirndur himinn fegri, þá ertu samt mitt uppáhald og öllu skemmtilegri.
5. Ég ann þér fjalls og fjarða hnossmeð flaum og grunnstraum tærum sem jafn vel kannt að falla í foss og fljóta í lygnum værum! Og lykkjum þínum leiðum á – sem leiðast sumra hugum – ég aldrei gekk með græsku frá né gramdist þínum bugum.
6. Því marga fegurð leiddu í ljósþín löngu nes og grandar. Hér áttu veg að eyrarrós að ungvið þarna handar. Um flæðilönd þú líður væð í léttum straum og grynnist. Í brunahrauni ertu æð, sú eina er slær, svo finnist.
7. Þú speglar bakka, björg og fitum bjarta sumardaga og sýnir jarðveg, lag og lit, svo leir þarf ei að kaga. Þú býrð þig ei þeim huliðshjúp að hjá þér sneiða vilji þó eigir nokkur dulin djúp og dökka rökkurhylji.
8. Um dagsmörk sum þar djúp-sýnt var,svo dvel ég við og kanna, hvort gröfin Atla er undir þar og arfur Niflunganna. Því jafnvel yndið í því felst á orku mína að reyni – og fiska dregið hef eg helst úr hyljum undan steini.
9. Og drýgra er þín djúpu miðog djarfmannlegra að reyna en brotin tær að tefjast við og telja í botni steina. Og rödd þín, á, þó hvísli hljótt í hylsins rökkurflóði – ég fann þar sorta af svarta-nótt og sólskin dýpst í ljóði.
10. Sé jökulfjallið fremra þérsem freðinn listadraumur í þínum bárum annað er og æðra, líf og straumur. Á sund þín vær og straumföll ströng að stara ég ei þreytist, sem skipta kannt um svip og söng, þér sjálfri lík þó breytist.
11. En allra síst þú átt við mig– Þó allt sé gljátt og skafið – er vetur hefur heflað þig í hálasvell og vafið. Ég hló er sá þig hrökkva af stað með hrannir jakabrota – en hvernig vissir þú um það að þá var skammt til blota?
12. Og loks er hafðir losað þigþú lagðist söm og áður svo tær og hrein í hroðinn stig sem heiðblár silkiþráður – sem hugsun stór og sterk og frjáls sem styrkir mig og gleður en brýst í rofum ríms og máls og röngum stuðlum hleður.
13. Ég læknum ann, en ei sem þér,þó alfær sé og tærri. Ég veit hans söngur indæll er, hann á þó raddir færri. Hann kveður sætt við bakkablóm, sem blöskra hljóðin snörpu, en kemst ei upp í öllum róm með einum streng á hörpu.
14. Svo komdu hiklaus, farðu frjálsum fjörðinn vel og lengi, með skugga-fylgsni óss og áls, með iður foss og strengi, með hlíð og bala á bæði lönd og bæja túnin gróin! Og við skulum leiðast hönd í hönd um hérað, út í sjóinn. |