Iðrunar psalmur Wittekindi*

Iðrunar psalmur Wittekindi,
út latínu snúinn, með tón: Líknarfullur Guð er góður etc.
Og má, ef vill, brúka það fyrsta vers af þeim psalmi hér fyrir framan.

Þríeinn Drottinn, þér eg játa,
þess biðjandi í allan máta,
þæg verði þér meðkenning mín
og megi þjóna lofi þín.

Æ syndugan, æ mig auman!
æ mig sekan, hjálpar nauman!
Hvört skal eg flýja og hæli fá?
Hvör er, sem bjarga vill og má?

Til þín, Jesú Kriste kæri,
kvöl mín þína miskunn hræri,
syndanna fjötrum fastur í
flýti eg nú mér og til þín flý.

Ungur misgjörðum var eg vafinn,
verri glæpum þó síðan kafinn.
Fyrirgef syndir mínar mér,
mín annars sála töpuð er.

Gjald ei mér að maklegleikum,
miskunna heldur þræli veikum,
verðleika njóta lát mig þíns
lifnaðar, en ei gjalda míns.

Mér biðjandi miskunn tjáðu,
mildur Guð, og til mín sjáðu.
Þótt sýnast kunni eg syndahreinn,
saurugri finnst ei maður neinn.

Þó sýnast kunni eg sauður blíður
samt em eg löngum vargur stríður,
með hjarta, tungu og verki eg vann
vonskunnar gjörning margfaldan.

Iðrast eg og blygðast bæði,
að brotið hefi þín öll heilræði.
Fyrirgef syndir mínar mér,
mín annars sála töpuð er.

Syndir mínar sé eg smærri,
svo mega ei dyljast hinar stærri,
ágirnd, drambsemi, óhrein lyst,
öfund banvæn og reiði tvist.

Rotnar líf á elliárum
af svo dauðligum glæpasárum
útvortis bæði og innra mest
allsháttaðan eg finn minn brest.

Mínar syndir margoft gráta,
og margfaldliga gjöri eg játa,
en þó sem hundur aftur sný
eða svín laugað þrekkinn í. [?]

Dýr ótamið ævi alla,
óstýrilátan má mig kalla,
hvort vil eg eður ekki þrátt
í synd fallandi dag og nátt.

Ótryggð mín er yfir máta,
oft þó gjöri eg fagurt láta,
syndavaninn of sterkur er,
alla blindar hann sjón fyrir mér.

Þetta af hjarta satt eg segi
sannliga, Guð, það dylst þér eigi;
fals og lygi sé langt frá mér,
löngum mig innra sorgin sker.

.Nema þig eg náðugan kenndi,
nú væri gjörvöll ráð úr hendi
og ekkert nema örvænting
og óbærileg fyrirdæming.

Mér biðjandi miskunn tjáðu,
mildur Guð, og til mín sjáðu,
því á þér hefi eg einum von,
einasta fyrir Krist, þinn son.

Aðra hjálp eg öngva girnist,
allt þó megn og kraftur fyrnist,
því hún er engin önnur til,
af orði þínu eg glöggt það skil.

Almáttugur Kriste kæri, >i [?]
kall mitt þína miskunn hræri.
Af hjartans grunni eg hrópa á þig,
heyr þú biðjandi, Drottinn, mig.

Þér skal dýrð og þjónkan vanda
með þínum föður og heilögum anda.
Orð þín og boð eg elska vil,
en þú legg sjálfur hjálp þar til.

Yfirsjónir allar mínar
umbæti miskunnsemdir þínar;
væg þeim, sem játar syndir sín
og sækir eftir náð til þín.

Veit eg lifi vel og deyi
og villast aldrei frá þér megi.
Eilíft ljós gef mér eftir það
í þínum helga dýrðarstað.

Frændur og vini, faðir dáða,
fel eg þér til bestu náða.
Gef oss þig lofa um eilíf ár,
eilífrar dýrðar Herrann klár.

Einum þér sé sögð og samin
sífelld æra, Drottinn. Amen.
Hún skal ei nokkurs manns né mín,
miklu heldur um eilífð þín.