Særi ég yður við sól og báru

Frá strengjum glampa glæringar,
og gullið fyllist hljóðum
við Bragaseið — og særingar —
þinn sjáandinn í ljóðum.
Eg veit þér fundust hróður-hljóð
og húmdimm vestur kvöldin
og vildir lýsa þinni þjóð —
og þökk fyrir ljósa-höldin.

En kveikja óðareld sem skín
við aldrei munum kunna.
Hún yrði hljóðlaus harpan þín
í höndum slíkra klunna,
því listin flutti’ ei enn þá inn
á óðul fyrir vestan —
við gætum heldur hjörinn þinn
í hendi greipt og hvesst’ann.

Og þó oss örðugt yrði í styr
og iilt að halda velli,
að slíðra oddinn ekki fyr
en einhver lygin félli,
svo enginn þyrði að flytja frétt
er féllum lágt í valinn:
um Hólamanna höggin létt —
þó höndin væri kalin.

En það mig hefir þráfalt dreymt,
að þegar aldir líða
og hreysti-orðið hvert er gleymt,
og höggin þeirra er stríða:
og hvað sem verður ofan á
og efni að semja frið um,
þín sáttfús ljóðin setjast hjá
og segja fyrir griðum.

En týnt er ekki tungumál
— þó torkennt sé og blandið —
hjá fólki er verður sína sál
að sækja í heima-landið. —
Þó hér sé starf og velferð vor
o)g vonin, þroskinn, gróðinn,
er þar vort upphaf afl, og þor
og æskan, sagan, ljóðin.