Skáldamunur

Langskreiður örn þá heppni hlaut
hæst að skyggnast í vinda geimi,
en þröstur á veikra vængja sveimi
flöktir við dimma foldar braut.
Kveðskapnum varið álíkt er,
einn þar snjallara hinum syngur.
Af þessu maður sérhver sér,
sitt er hvað skáld og hagyrðingur.

Hagyrðinga ég hópnum í
hrökklast í sess á neðra bekki,
bragarmál engin því ég þekki,
ljóðasafn þetta lýsir því.
Glöggskyggn sá, er það gegnum les,
grundvallar dóm á skoðun sinni:
„Hingað er ekki ferð til fés,
flestum smámunum hóti minni.“

Mínum líkum af landsins þjóð,
sem lystir til skemmtun fram að halda,
þar fegra er ekki til að tjalda,
þeim býð ég þessi lösnu ljóð.
Leirskálda veg ef meta mér,
af minni virðing sig heimskur kætti.
Flýgur svo hver sem fiðrið ber
fuglinn veikur að eigin mætti.