Hjals af strindi ýta óð
allri hryndi mæðu.
Það er yndi og unan góð
um að mynda ræðu.
[Hér vantar í skv. báðum hdr.]
Mín óhög skal mála grein
mansöngs bögu þagna.
Togast fögur frásögn ein
fram af drögum sagna.
Yndi brjála síst kann sál
sól þó nála ræði,
grein formála síst forsjál
sóns af skála flæði.
Lýðs til segir letrið þar
löstum megi dylja,
fagra um vegi forsjónar
fyrst þá ei kann skilja.
Einn um metinn álma staf
efnið getur kvæða,
Mirsa hét, en ætt hans af
ei vill letur fræða.
Hér upp fræðist þjóðin þekk.
Þegninn ræðir tjáður:
„Eg um svæði eitt sinn gekk
af hugmæði þjáður.
Öll í blóma unun stár,
angurs dróma lúði.
Sinn kvöldljóma sólin klár
sendi Óma brúði.
Hennar glansi gaf til sanns
gleði stansa öngva.
Dýrin lands og fugla fans
frömdu dans og söngva.
Vatnsins bökkum Efrats á
af mér flökkun nærðist.
Ég geðklökkur einn var þá,
að kvöldrökkur færðist.
Mitt tók ræða rænu ker
Raunar fæðir trega —
Oss vill mæðu mæðan hér
mikið hræðilega.
Von er þrengi þjóðum hér
þrauta strengir hörðu,
fyrst að enginn umsjón lér
aumu mengi á jörðu.
Efnið smíðar ófögnuðs
á lífstíða vegi.
Séð hér fríða forsjón Guðs
fær til lýða eigi.
Illur sínar óskir hlaut,
er þeim pína fjærri.
Hinna dvínar þó ei þraut,
þeir tortýnast nærri.
Eg fékk sest við silungs dý,
særður mestum trega.
Þjóð af sést sú elfa í
Asíu vestarlega.
Pálmaviði vænum hjá
valdi bið ónauma.
Hryggðar kliðinn hefti þá,
að horfa’ í iðu strauma.
Flest í kyrrð – að sínum sið –
setti óstirð um tíma;
þó eg yrði var ei við
vanginn byrgði gríma.
Með skyndingu’ á Miðjungs drós
mýktust þvingun harma;
mig í kringum lýsti ljós
líkt óringum bjarma.
Hræðslu grandið fljótt eg fann,
fljótt þó blandið gæðum
Upplítandi eg sá mann
á skínandi klæðum.
Raust eg óma heyrði hátt,
hún svo róma náði:
„Hvarma ljóma lyftu upp brátt
lundur skjóma þjáði“
Dýrstan hal eg heyrði þá
hýrt án dvalar ræða:
„Eg er sala sólar frá
sikling, – skal þig fræða.
Hátt mér pund er himneskt léð,
hef ástundun fróma.
Helgri undrun hæstri með
hans ígrunda dóma.
Kvörtun þína heyrði hann,
hryggð því týn með skyndi.
Þér að sýna sannleikann
segi’ eg mín erindi.“
Himins smiðar hýr tók þjón
hönd í liðugt mína,
leiddi’ án biðar létt um frón
ljúfur hlið við sína.
Dalur og fljótið faldist mér;
ferð var skjótleik búin.
Fjalls hjá rótum eg þá er,
ekki hótið lúinn.
Frjó ei gæði fjallið bar,
furðu hæðin myndar;
Oríons svæði eg sá þar
að þess næðu tindar.
Geisla sjós það blóma bar
björtu af ljósi stjarna.
Engill hrós með ununar
enn lét glósu hjarna:
27 „Yfir fara fjall ei neinn
fræ.gð svo rara hefir,
utan hari engla hreinn
orku þar til gefi.
Fjalli’ af háu heilagar
hans ráðs ályktanir,
eflaust sjáum umgirtar
Alvalds dásemd vanir.“
Nærðist yndi nú með dug
næsta í skyndi liðum;
eins og myndi fuglinn flug
frá því strindi’ er biðum.
Var sem hræring hreyfðist sú
hægum blær í vindi,
sem léttfæri fuglinn nú
fjalls á bærist tindi.
Efld mín sansa unun var.
Allt mig glansar kringum.
Stjörnum lands af ljóma þar
ljósa kransi óringum.
Meður fríðum fylgjara
fróns á víða eyri,
leið eg síðan léttfara
leit þar prýði meiri.
Það frábæra fegurð bar
frón með skæra kjarna.
Ástand kæru eilífðar
eg hélt væri þarna.
„Aðgæt sannri álúð með,“
engill vann svo mæla,
„forlaganna færðu séð
flötinn þann inn skæra.“
Svo mér dró að sjónum nýtt,
samt á þróast vandi,
leið sér grófu um láðið frítt
lækir óteljandi.
Nú með sanni enn þá ein
undrun vann mig spenna,
þeir hver annars gegnum grein
gjörðu þannig renna.
Gang með snilli þreyttum þá
þessa um gyllivega;
blóma milli’ og bekkja smá
bærðumst stillilega.
38 Lækir þéttir utan ef
iða um þetta svæði.
Rósa settum sem í vef
sjálega fléttast þræðir.
Straums eg iðu upprás sá
alla í miði dalsins,
umkring niðar allt þar frá
út til hlíða fjallsins.
Strauma fallið lagað lá,
– létt það galli meinast –
þeir svo allir iðað fá
inn í fjallið seinast.
Frægur sá er fylgd nam ljá
fótum þá að snéri.
Dýrri má á dýra lág
dýrðlegt sjá musteri.
Engill fróður fríða slóð
fögrum tróð að salnum;
skærri móðu mætri glóð
miðjum stóð í dalnum.
Saffírs á hann stólpum stóð
strjálaði frá sér ljóma,
allt eins þá og alskír rjóð
árla stáir blóma.
Slíka prýði fann ei fyr,
firrtur kvíða stórum
opnast fríðar eg sá dyr,
inn þar síðan fórum.
Aftur lykja síðan sig.
Síst nam hika’ inn fríði
inn þar stikar lystilig
ljóss hvar blikar prýði.“
Læt eg fríða halinn hér
hússins prýði skoða.
Stirðan býð eg braginn þér
bríkin víðis roða.

Eg þess get að, auðar hlíð, þig eftir langi
ljóða gígju eg stilli strengi,
stefja grein svo aðra tengi.
[Ljóða söngur lítið sá mun lífga yndi.
Nýráðs fugl sem náms í landi
nöldra vill minn hálfsofandi.
Mótgangs djúpi oft sér af þó ætti lyfta.
Smáa hér til hafi krafta
helst mér finnst hans eðli skapta.
Æðri krafta þar til þarf að þrykkist mæða.
Svo að njótum sannrar gleði
sem að getum drottin beðið.
Ef oss vörpum uppsprettu til alls ins góða.
Þegar lífsins þrengir mæða
þýð upp rennur sólin gæða.
Sól forlaga lýsir oss í langri reisu.
Vegurinn sem verða kjósum,
verður yndis skreyttur rósum.
Byrgist þetta blíða skinið böls af éljum.
Mannsins reikna skuld það skulum
skeða af vorum hug hvikulum.]
Sælu hæða sunnu til ef sífellt mæna
sálar gjörir sjónin fína,
síst oss mundi huggun dvína.
Nábeðs vegi nokkur á þó neyð oss þreyti,
sálar hægðum síst það róti
sæl því eilífð brosir móti.
Styðji guðdóms styrkur oss þó stríð hér þreytum,
Kristí unda að svo njótum
og kórónu dýrðar hljótum.
Enda eg mansöng, eitthvað því nú ætti þvogla,
við svo Mönduls vakni hugla
vorsöngvana Óðins fugla.
Venda’ að efni vil eg mína vísnasmíði.
Máske glaðri menja heiði
af masi þessu verði leiði.
Bjóða áður Hárs eg hætti hornaseyru,
sem reisendur sóma stóru
sjálegt inn í húsið fóru.
„Hér nú læra skaltu skjótt að skynja hraður,“
Mirsa segir, „mig við fróður
mál svo vakti reisubróður.
„Efasemdir allar þínar eru rangar
á Guðs forsjón, eyðir hringa,
er þig sjálfan gjörðu þvinga.“
Snart mín augu síðan sá, en sjónin ringa
missti búans sunnu sala[r],
sem var horfinn nú án dvalar.
Kristals undir klárri nam eg hvelfing vera.
Í húsinu eg sá dýra
altari með fegurð skýra.
Eg sá loga yfrið bjart á altarinu.
Ljósin skæru lægis funa
ljómuðu upp hvelfinguna.
Ótti og lotning líka fyllti lundu mína,
eg því hné með orku lina
altaris á fótskörina.
Bljúgur fyrir baðst eg þá, en brátt þó heyrði
til mín sætt með raustu skærri:
„Renn þú, Mirsa, sjón frábærri.“
Brá eg við og brátt á renndi brúnasteinum.
Sprund í björtum blóma fínum
barn eitt vafði örmum sínum.
Pálmaviðar eik hjá er með unga soninn.
Kærleik af sú auðar reinin
ávallt leit á fagra sveininn.
Að hárlokkum lék sér hans með ljúfu geði.
Höfgi svefns á svinna brúði
seig, er hennar augu lúði.
Blysin sjónar byrgjast lætur bróðir dauða.
Höfuð beygði skorðin skrúða
skæru að brjósti sveinsins prúða.
Hann upp rétti handlegg sinn um hálsinn móður,
honum með kom halur fríður
höggorm við, sem tréð upp skríður.
Hrökk úr trénu gargan greitt, en grimmd með stríða,
barnið til hann bítur nauða
beiskan svo það kenndi dauða.
Þegar sá eg svona deyja sveininn dýra,
ýfast tók mín angurs bára,
ekki gat eg bundist tára.
„Hvers mun gjalda saklaus sveinn?“ eg sögn nam laga
„Móðir skuli meður trega
missa hann svo hryggilega.“
Helga þá eg heyrði til mín hljóma raustu:
„Vend þér, Mirsa!, við og lestu
vel að gá með sinni hresstu.“
Við eg snérist, gætti glöggt þess gjöra skyldi.
Las eg þá og lítið dvaldi
letur eitt á brúnu spjaldi.
„Móðirin hlóð á höfuð barnsins hættum skaða:
syndinni, sem mest kann meiða
mann og allri gæfu sneiða.
Of miklu með eftirlæti ást af sinni
gjört hún hefði svo með sanni
saklaust barn að vondum manni.“
Eg við snérist aftur þá og enn vil gæta
málverksins, sem mig nam þreyta.
Mér ei dugði þess að leita.
Annað komið í þess stað leit eg með hasti.
Aumstaddur með auðnu bresti
Afdalla, minn vinur besti.
Sárfátækur sínum hann á sóttarbeði
liggur nú og lúðist mæði
litverpur með tötrug klæði.
Eg hans fimm leit ungu börn hann allt í kringum.
„Okkur gefðu að eta svöngum.“
Æptu þau með hryggðarsöngvum.
Fríðleiki var farinn þeim og fegurð augna.
Engdu skorts og veiki vegna
vesöl sig með angist megna.
Ekki gat eg á horft þeirra eymd með sanni.
Ásjónu hélt eg því minni
altaris að fótskörinni.
„Aftur, Mirsa!, upplít þú,“ nam andinn ræða.
„Dæmdu rétt og rýmdu kvíða.“
Reisti’ eg mig og vildi hlýða.
Eg sá börn míns eðla vinar, öll nú stóðu
gröf hans kring með geði’ óþjáðu
glöð á hana blómum stráðu.
Skrautbúin nú minntust mest á mennt og dáðir,
er faðir hafði þeirra þýði
þeim innplantað geðs um hlíði.
Gröfinni svo gengu frá með geðró þýða.
Frómum léði fylgd án biðar
fólksgrúi á báðar hliðar.
Lýðurinn veitti vinsemd þeim og viðkvæmustu
ástsemd, líka lotning bestu,
landsins eins og börnum mestu.
Sýn við þessa sorgarský mér sýndust farin.
Heil þá fundust hryggðar sárin
heit mín runnu gleðitárin.
Að spjaldinu hratt eg hugði hinu skæra,
leit eg á þess letur dýra,
las þau orð er þannig skýra.
„Brátt þíns hefðu besta vinar börnin góðu
drambsöm orðið auðinn viður
og því skorti hagað miður.
Þannig koma niður nær á niðjum fríðu,
dyggðin fagra dáða föðurs
dýrari’ er en sunna löðurs.“
Meðan þessi skemmti skýr mér skoðun vina,
kristals eg í hvelfinguna
klára leit með hreyfing muna.
Tarik eg og Tirsa sá er tryggðum sættu.
Blíð með dyggða blómgar gnóttir
bróður sæla mín[s] var dóttir.
Hjartadyggðug hjón í sínu húsi dvöldu.
Gjafir þau með geði mildu
greiddu af helgri ástarskyldu.
Sex nýgift eg sá þar hjón með sjáleik ungum,
auð sem höfðu að hrósa ringum,
hin fyrrnefndu stóðu’ í kringum.
Hjón ágæt, sem kærleiks kyntu kláran loga,
brúðhjónunum býttu’ án trega
brúðargáfu ríkulega.
47 Degi’ á blíða brúðkaups síns það bjuggu heiti.
Árlega að aðrir nyti
auðnu þeirrar sem þau hlyti.
Hratt svo allir héldu burt úr húsi dýru,
glaðir af þeim gjöfum stóru.
Gefendurnir eftir vóru.
Innir Tarik: „En hvað þú ert elskan blíða
yndisleg, sem geð með gæða
gefur besta skartið klæða.
En þú sjálf þau einföldustu í fer klæði,
eins og liljur lands um hlíði
ljós í færi sína prýði.“
Tirsa aftur Tarik við svo tigin ræðir:
„Mitt ert þú inn menntafríði
mæta skart og heiðursprýði.“
Ansar Tarik: „Ei þarf rósin yndissama,
aðfenginn að öðlast [lj]óma
af því sjálf ert drottning blóma.“
„Æ, mér hældu ei svo mikið,“ auðs kvað tróða.
„Annað mér til yndis gæða
eg nú finn en skemmtan ræða.
Meir er fjólan lystileg er lít eg þarna
dalnum í með fegurð firna
frá sér leiða gjörir spyrna.
Frekt áhrifið fær mig hennar fegurð ofur,
rósa grösum hulið hefur
höfuð sitt og ilman gefur.“
Hér þó gjöri hjónin vænu hjalið lengja,
Herjans fugl ber orku öng[v]a
áfram gá með hróðrar söngva.

Nausti’ úr hrekst minn Kjalars knör,
hvernig tekst það reynslan skýrir;
hratt fram ekst hans ekki för
af því sextug kerling stýrir.
Eins mun fara um Fjalars drykk,
finnst hann spar í hyggjusjóði;
öld mig bara ætlar gikk
ef eg Hjar[r]ands staupið ljóði.
Óð því syng eg sjálfri mér
sinnis ringa’ ef mætti ama;
minn jafningi’ ef einhver er
eyða þvingun kann við sama.
Skemmtin kvæði skapa ró,
skýr uppfræðing yndi veldur,
betri’ úrræði þurfum þó
þegar glæðist mótgangseldur.
Margoft sker oss mótgangs þrá;
margt til ber um lífsins vegu.
Erum hér, ef að skal gá,
í musteri tígulegu.
Eitt eg ræði altari
allra gæða helgidóminn,
vort líf glæðir vermandi
vísdóms hæða sólarljóminn.
Eg það viður altarið
auðmjúkt niður beygi sinni,
öðlast lið og æðstan frið
er oss styður í hörmunginni.
Ljóss til hæða’ ef hugur nær
hefjast, gæða ró svo fangi,
himnesk ræða huggað fær
hér á mæðu stirðum gangi.
Reynslu halda rétt eg vil
rúnaspjalds er fræðing gefur,
það ósjaldan sjónarspil
sett alvaldur Guð oss hefur.
Það eitt fann eg sæla sé,
sefar hann í þrauta standi
ef vor sanna umgengni er
á himnanna föðurlandi.
Sú burt stuggar sól yndis
sorgarskugga’ og grafarkælu,
sá fer huggun síst á mis,
sviptur ugga, von um sælu.
Fleira mætti færa hér
fram í slætti hörpu ljóða,
sann-ágætt er sýnist mér,
sem nú hætti eg að bjóða.
Með óflúrað mærðar rugl
mun gullsnúru vilja Gefni,
horfinn lúr minn Herjans fugl
hjals af múr til sögu stefni.
Mín nam rýrast mærðar grein,
Mirsa skýrir efnið kvæða,
þar sem hýr í húsi ein
hjónin dýru saman ræða.
„Nú eg meina minnst til fann,
mér ósein upp ganga réði
yndis hreina sól með sann,
sem mér skein af föðurgleði.
Sorgleg undur sá eg ný,
salsins hrundi loftið fína,
hjónin undir urðu því,
ævistundir hlutu dvína.
Harma skýin heldur fjótt
hyggju býinn yfir sigu;
hvarma nýir skúrir skjótt
við skoðun drýjast hræðilegu.
Eg þá viður altarið
andlit niður mitt nú beygði;
böls mér iðu ólagið
út á miðið sorgar fleygði.
Grét hástöfum, lengi lá,
lyndið eg ei friðar þáði,
Himna jöfurs þar til þá
þjónninn göfuglegur tjáði:
„Standa’ upp, góði maður, mátt
mikla flóðið stemmdu tára.“
Hlíða góðum gjörði’ eg brátt,
greitt upp stóð með angist sára.
Sorgar meinin sefandi
sjónarsteina brá upp tjaldi;
letursgrein á lítandi
las þar hreinu svo á spjaldi:
„Skynsemd manns er skammsýn þrátt,
skaðafanns kann síst á giska;
vitund hans þó skal uppskátt.
Skaparans sér best alviska.
Föðurland þitt saurgar sig
synda blandi, menn þess gjalda;
hefnd því grandar hræðileg
hátt stígandi glæpir valda.
Alvalds dóminn alvísan
allir róma víst og sanna;
börn sín frómu frelsti hann
frá því grómi hörmunganna.“
Hvarma eg síðan blysum brá,
böls úr kvíða leystur dróma,
kristals fríðu hvelfing á
konung líða sá inn fróma.
Nein ei skeði Niflung þrá,
nákvæmd með eg að nam hyggja;
vænum beði’ inn vitri á
værar réði hvíldir þiggja.
Fagra sveina fékk eg séð,
er fældu meina óró sterka,
tólf þar einum öðling með
englar hreinir hans góðverka.
Mætir dvöldu milding hjá
með vindspjöldum svefninn væran
gjörðu völdum þessir þá
þjóða öldung, flestum kæran.
Konungs arfi að kom þar
ei til starfa góðra líkur,
andlits farfa blakkan bar,
beði’ að djarfur föður víkur.
Ganginn þræðir fljótur frekt
firrtur gæða sýndist taugum
viðmóts æði viðbjóðslegt,
var sem glæður brynnu’ úr augum.
Hann lét svartar höndurnar
hilmis bjarta kerið spenna,
banvæn-artað eitur snar
í óspart þar lætur renna.
Svefn við bikar sjóli skýr
svölun mikið girnist varma,
tók sinn bikar, drekkur dýr,
dauðans strikar svo í arma.
Buðlungs veldur bani því
að beisk eg felldi tár að vana.
Ein mér seldist sjón á ný
sinnis hrelldur leit á hana.
Niflung lýða nýkrýndur
nú út ríða vann ótrauður;
heift með stríða herflokkur
hans vill níða fólk og hauður.
Milding sá á móti var
megnið knáa bar í stríði,
orustu stjá til ánauðar
alla þjáir borgarlýði.
Öldin móð við odda pín
óðum tróð til helveganna,
fóstur góða fold svo mín
flóði’ í blóði óvinanna.
Hinir þá við styrjar stjá
staðnum ná, og föðurbana
eik þeir háa hengdu upp á
Heljar sá í skaut réð flana.
Sína fjandmenn festu dvöl
frú á Gandálfs, blóði roðna;
heitt mér blandast hryggðar öl
að horfa’ á land mitt fótum troðna.
Gjörðist hjartað gagntekið
gráts við svarta rigning skýja,
angurs svart réð afhroðið
yfrið hart á bjóstið knýja.
Þels um grunn ei geisla ber
gleðisunnu ljósið varma,
tárabrunnar tæmdust mér
títt því runnu lækir hvarma.
Angurs bað ei af mér raun
er efldi skaðapressan þrönga
uns eg hraður vakna vann
við fagnaðar yndis söngva.
Mig allt kringum heyrði’eg hinn
hófst óringi gleðihljómur,
unaðs klingir ómurinn
eins og syngi margra rómur.
Lítt útmálast líkt og var
ljós hvað bálast yndis hlýja,
andarskálann uppljómar
eðlis sálar lífgun nýja.
Ört án dvalar eg við brá
eins og svala flugi beinir
kristals salar hvelfing á
hvarma alast logar hreinir.
Flöt eg þá mjög fagra sá,
fögur ná þar blómin gróa
tré mjög há og hunang á,
hvurt nam stráið ilma og glóa.
Fríað skaða fjörstíðar
fólk aldrað og hópur barna
efldi glaðværð ástsemdar,
allt í baðar rósum þarna.
Sanna íðil sælutíð
svipti kvíða lífið fróma,
dansar fríðir lífga lýð,
líka blíðir söngvar hljóma.
Frítt án biðar fugla lið,
er fögrum viðar hoppar á greinum,
söngva styður strengja nið
og strauma kliður í lækjum hreinum.
Mætan Tarik Tirsu með
tignar rarast skart nam prýða,
fékk eg þar með sanni séð
sælunnar í landi fríða.
Ei þeim brjálast ástsemd enn
um þau strjálast ljós með friði,
í laufaskála sátu senn
sem bar prjál af mirtusviði.
Hjarta manns allt glaðværð gaf
gleðistans þau engan fundu,
rósafans og fjólum af
fagra kransa sér nú bundu.
Kringum hresstu hjónin blíð
hópur sest þar barna valinn,
léku best með blómin fríð
blóma festu um þeirra salinn.
Heljargin þann gleypti frí
góða vininn minn Afdalla
sæluskini sá eg í
sveiptan inum dýrsta mjalla.
Heiðurs glansa krýndur krans
konung lands míns föður blíða
sviptan vans með söng og dans
sá eg í kransi mætra lýða.
Þekkti fróma fleiri eg
feigðardróma reynt er höfðu,
er á sóma sönnum veg
sig nú blóma krönsum vöfðu.
Gladdi þjóðin sjáleg sig
sín við góðverk fyr iðjandi,
gleymdi móð er stríðs á stig
steypti óðum tárablandi.
Vann mér undrun vakna hjá,
vina fundi eftir langar;
breiddi út mundir báðar þá,
blíðu stundir vildi fanga.
Hvarf þá sælusjónin skær,
sem mig kælu firrti meina.
En indæla aftur kær
engils mælir raustin hreina:
„Dyggðin fyrst sín fullu laun
fær þá gisting heims vill dvína,
metnir lyst að liðinni þraut
ljóss í vist fá menn að skína.
Af skammsýni þó að þig
þróttinn dvíni’ og mæði tregi
djörfung sín hún dylji sig
drottins fína’ að lasta vegi.
Manns án vafa er viskan treg,
villt um skrafar inn réttvísa,
haltu’ án tafar heim þinn veg,
hans ráðstafan skaltu prísa.“
Engils þýða orðaglaum
eg frá síðan náði vakna
sat við fríða fljótsins straum
fylgdar blíða mannsins sakna.
Geðs um þey hvort vitran veitt
var eða ei, mér gjörðist vafi,
eða’ um vegi ljóst fékk leitt
ljós úr megin visku hafi.
Inn í skála skilnings mér
skært fann sálar rósemd ljóma,
fjörs og mála fagran veg
fögru strjáli yndisblóma.“
Mirsa hættir frásögn fríð
flutt í þætti stirðum ljóða.
Þess skal gætt, eg greindum lýð
gjöri’ ei þvætting lengri bjóða.
Eðalsteina brík um bað
braga grein svo efnis fína,
veit eg ein hún þiggur það
þó ei reyni fleirum sýna.
Oft geðfróa magnar mér
– mikið þó ei skemmti öðrum –
ræðu þróa Þunds við ker
og þanka sljóu hreyfa fjöðrum.
Dreifist prýði dyggða hljóms
dæmin fríð þá öðlast hrósið,
kenning blíða kristindóms
kveiki lýðum besta ljósið.
Skemmtan vakist geti góð
greini’ eg saklaust það að róma,
engum baka mun nú móð
minn þó kvaki fuglinn Óma.
Oft með ræðu óþarfri
ýmsir glæða skemmtun sína,
það ódæði segi’ eg sé
svekkir gæða skemmtan fína.
Lífs við enda hugsun hér
hvar við lendir vont er stundum,
náð oss senda nota ber
náðarbending hverja grundum.
Áfram skundað tíð fær títt
tímans bundin reglum fríu,
ártal: hundrað átján víst eitt þar
grundast með sextíu.
Tímann lýð sá góður gaf
guðdóms blíðu ástar sinni,
leiði stríði leystum af
ljóssins fríðu í heimkynni.
Jörð, sem fríð, ber fljóðið nafn
fræðasmíð er lasið samdi,
linna hlíða laus við safn
lífsins stríð oft geðið kramdi.
Ágæt hljóttu óðar blað
enda skjótt er finna verður
mjöls er gróttu mörk um bað
Markúsdóttir nefnd Þórgerður.
Rýr við ljóðin rýri móð
refla slóð í gæða friði.
Dýr sé þjóð og fýrug fljóð
falin góðum himnasmiði.