Ósómi ýmsra hnatta

Aðfararorð:
Á hurðinni stóð að opnunartímar væru milli hálf þrjú og þrjú á miðviku­dögum en eitt til korter í þrjú annan hvern fimmtu­dag. Ég fékk lítinn gulan miða með númerinu N223 áprentuðu í sót­bleki.
Ég horfði upp og sá blikkandi D171 á veggnum, upplýst í skærum rauðum rafdoppum. Ein kona sat í afgreiðslunni bak við gegnsætt plast.
Ekki er það til einskis að sérhæfa sig í þolinmæði og þrautseigju í þessum heimi.
Þegar röðin kom að N223 afhenti ég konunni eyðublaðið sem ég hafði   MEIRA ↲

Aðfararorð:
Á hurðinni stóð að opnunartímar væru milli hálf þrjú og þrjú á miðviku­dögum en eitt til korter í þrjú annan hvern fimmtu­dag. Ég fékk lítinn gulan miða með númerinu N223 áprentuðu í sót­bleki.
Ég horfði upp og sá blikkandi D171 á veggnum, upplýst í skærum rauðum rafdoppum. Ein kona sat í afgreiðslunni bak við gegnsætt plast.
Ekki er það til einskis að sérhæfa sig í þolinmæði og þrautseigju í þessum heimi.
Þegar röðin kom að N223 afhenti ég konunni eyðublaðið sem ég hafði sam­visku­samlega fyllt út. Hún leit snögglega niður á það og hristi höfuðið. „Þú mátt ekki fylla út þetta umsóknareyðublað fyrr en þú hefur búið hér í átta ár samfleytt að fengnum tilskildum leyfum sem skapa grundvöll umsóknar,“ tilkynnti hún og rétti mér blaðið aftur. Röddin hennar var hljómlaus og hún sóttist ekki sérstaklega eftir augnsambandi.
Ég leit á úrið mitt og rétti henni aftur eyðublaðið. „Ég hef einmitt verið hér í átta ár, einn dag og fjórar mínútur,“ leiðrétti ég og benti á reit 34C. „Í fyrra var nefnilega hlaupár.“
Hún horfði niður að reit 34C, aftur upp að mér og yfir að klukku sem tifaði hjálpsamlega á skrifstofuveggnum hjá henni. Hún hikaði en rétti mér ekki aftur blaðið. „Ertu með öll fylgigögnin í frumriti?“
Ég dró úr vasanum bunka af blöðum og bréfum sem ég hef dundað mér við að safna í gegnum árin, snyrtilega innpakkaðan í fallegan brúnan pappír með rauðum bandspotta. Þessu gat hún ómögulega synjað, ekki síst út af skær­hvíta lím­miðanum rituðum með kúlupenna sem tíundaði allt innihald pakkans.
„Hvaðan ertu?“ Tengsl spurningarinnar og umsóknarinnar voru ekki aug­ljós en ég hafði óneitanlega gaman af slíkum gátum.
„Langt handan við erfðagryfjurnar,“ svaraði ég.
Í augum hennar glitraði ódulbúinn pirringur eins og ég hefði sagt eitthvað óvið­eigandi. „Er það land?“
„Gangandi fram og gangandi aftur á bak, það rís og fellur með hverju skrefi,“ svaraði ég.
Hún skráði eitthvað niður hjá sér og hringdi eitt símtal en fékk ekki sam­band og virtist vera orðin stressuð. Hún skimaði í kringum sig, stimplaði eyðu­blaðið og skráði það flóttalega hjá sér. „Þú þarft samt að taka inntökupróf áður en um­sóknin þín verður tekin gild,“ varaði hún við.
„Mín er ánægjan,“ svaraði ég.
Hún lét mig fá miða með upplýsingum um próf- og skráningargjald og ýtti orðlaust á takka. Á veggnum birtist rautt N224.
– – –
Próftökustaðurinn reyndist vera hrörleg kennslustofa. Hún hafði verið yfir­gefin í flýti, borðunum ýtt til hliðar og stólunum staflað subbulega ofan á. Á veggjunum hafði þó einhver gert tilraun til að hressa aðeins upp á staðinn með því að hengja upp myndir af gylltum skjöldum og mönnum að hasla sér völl. Flúrljós blikkuðu órólega fyrir ofan mig og í loftinu hékk dauf hrein­gerningar­lykt. Enginn annar var mættur.
Skuggi féll á dyragættina og ég hallaði aðeins höfðinu til að athuga hver væri kominn. Fyrir framan mig stóð logandi vera, sennilega með stærri demónum sem ég hef kynnst á mínu lífskeiði. Á eldfasta peysubarminum var lítið nafn­spjald sem tilkynnti að hér væri á ferð prófdómarinn minn. Hann virtist þó ekki taka eftir mér. Ég rétti úr mér og heilsaði honum vingjarnlega. Hann pírði glyrnurnar og ræskti sig.
„Prófið er í þremur liðum,“ mælti demóninn. „Fyrsti liður. Heiman ég fór, heim­an ég för gerða. Sá ég á veg vega, var þeim vegur undir og vegur yfir og vegur á alla vega. Þú hefur korter til að svara.“
„Yfir hallir fiskanna gekkstu, prófdómari,“ svaraði ég um hæl, „en fyrir ofan svifu fuglar í víðáttu himnaslóða.“
„Rétt.“ Demóninn dró upp pappírana sína og krotaði eitthvað með rauðum penna. „Annar liður.
Helblá fann ég jarðlaus fræ er jörðin gleypti. Söddu þau svelgina en sáðmaður grét uppskeruna mjög. Þú hefur korter til að svara.“
„Eldur er sá, prófdómari,“ svaraði ég, „er blossar upp á milli manna. Gleðjast þá glæðurnar en heimur sviðnar.“
„Rétt.“ Demóninn dró aftur upp pappírana sína og glotti. Það hlakkaði greini­lega í honum. „Þriðji og síðasti liður. Fjöld –“
„Afsakið –“ greip ég kurteislega fram í. „Ekki ætlarðu að spyrja mig um orðin sem Óðinn hvíslaði í eyra Baldri?“
„Nei,“ hreytti demóninn út úr sér þvermóðskulega. „Auðvitað ekki. Þvílík og önnur eins vitleysa.“ Hann hnussaði og kíkti í blöðin sín til öryggis áður en hann hélt áfram. „Þetta er ritunarliðurinn. Þú ert á Íslandi. Skrifaðu vini þínum í heimalandinu póstkort. Minnst fimm setningar. Þú hefur korter til að svara.“
Ritföng voru greinilega ekki í boði en sem betur fer hef ég alltaf haft gamal­dags dá­læti á kúlupennum. Í veskinu mínu fann ég innkaupastrimil og krafsaði niður:   ↑ MINNA