Lofsöngur

Í formála viðhafnarútgáfu íslenska forsætisráðuneytisins 1957 á þjóðsöngi Íslendinga er frá því greint að lofsöngurinn, Ó, guð vors lands, sé upphaflega sálmur, ortur við sérstakt tækifæri, og hvorki höfundi ljóðs né lags muni hafa hugkvæmst, að úr yrði þjóðsöngur, enda hafi liðið meira en mannsaldur áður en svo varð. Enn fremur segir í útgáfunni:

Árið 1874 voru talin 1000 ár liðin frá því, er Norðmaðurinn Ingólfur Arnarson nam fyrstur manna land á Íslandi. Voru það sumar hátíðahöld um   MEIRA ↲

Í formála viðhafnarútgáfu íslenska forsætisráðuneytisins 1957 á þjóðsöngi Íslendinga er frá því greint að lofsöngurinn, Ó, guð vors lands, sé upphaflega sálmur, ortur við sérstakt tækifæri, og hvorki höfundi ljóðs né lags muni hafa hugkvæmst, að úr yrði þjóðsöngur, enda hafi liðið meira en mannsaldur áður en svo varð. Enn fremur segir í útgáfunni:

Árið 1874 voru talin 1000 ár liðin frá því, er Norðmaðurinn Ingólfur Arnarson nam fyrstur manna land á Íslandi. Voru það sumar hátíðahöld um gjörvallt land af þessu tilefni, en aðal-þjóðhátíðin fór fram á Þingvöllum og í Reykjavík. Fyrir þessa hátíð var lofsöngurinn ortur, sbr, orðin „Íslands þúsund ár“ sem fyrir koma í öllum þremur erindum, og heitið á frumútgáfu kvæðis og lags (Rvík 1874) er: „Lofsöngur í minningu Íslands þúsund ára.“
Eftir að stiklað hefur verið á stóru um ævi skáldsins í ritinu og skáldskapur hans lofaður óspart er þess sérstakelga getið að ósanngjarnt væri í skáldsins garð að telja Lofsöng meðal allra fremstu ljóða hans. Þá segir:

Kvæðið er ort í Bretlandi veturinn 1873-74, fyrsta erindið í Edinborg, en tvö síðari erindin í Lundúnum, og fannst Matthíasi sjálfum aldrei mikið til þeirra koma. Það var ekki fyrr en á tímabilinu frá heimastjórn til fullveldis, milli 1904 og 1918, sem það ávann sér hefð sem þjóðsöngur. Við fullveldistökuna var það leikið sem þjóðsöngur Íslendinga og hefur verið það ætíð síðan. Íslenska ríkið varð eigandi höfundarréttar að ljóðinu 1949.   ↑ MINNA