Eldgosið

Ljómandi faldar in ísþakta ey
svo eins björt er nótt sem dagur;
heitt er í brjóstinu hjartað á mey
og himinninn roða-fagur.
Ellin mæðir þig, eldgamla móðir!
enn eru’ ei fornar slokknaðar glóðir.

En hugsunarlíf vort og ástandið allt,
– já, allt þetta gamla’ og rotna,
fánýtt og andalaust, frosið og kalt,
er feyskið og þarf að brotna.
Hér er hjartanu hætt við að frjósa –
hér þarf sannarlegt eldfjall að gjósa!

Loftið er þrungið af þoku og mökk
í þessu hversdags-flani.
Tíminn er nauð sem er bundin á blökk,
og blökkin er: gamall vani!
Enginn finnur hér eldfimt í landi,
andans þó lyfti’ hann upp gneistanda bandi!