Dies iræ, dies illa | BRAGI
Bragi, óðfræðivefur

Söfn

Íslenska
Íslenska

Persónuvernd:

Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn.

Innskráning ritstjóra

Dies iræ, dies illa

Fyrsta ljóðlína:Dagur reiði, dagur voða
Höfundur:Tómas af Celano
bls.252–253
Bragarháttur:Þrjár línur (tvíliður) ferkvætt
Viðm.ártal:≈ 1850
Tímasetning:1859

Skýringar

Sálmur þessi er jafnan talinn eftir Tomas frá Celano (d. eftir 1250) og er einhver frægasti sálmur í miðaldakirkjusöng. Er hann gjarnan nefndur Dies Iræ, eftir upphafi sínu á latínu sem hljóðar svo: Dies Iræ, Dies Illa. Matthías Jochumsson þýddi einnig sálminn en hjá honum eru erindin aðeins 13. Sjá Dagur reiði, dagur bræði.
(Sbr. Völuspá og Sibylluspá hjá Beda)
1.
Dagur reiði, dagur voða,
deyðir öld í bála roða,
eins og spárnar öldnu boða.
2.
Hve munu skelfast allar álfur
er hinn ríki kemur sjálfur
til að dæma grund og gjálfur.
3.
Undur hátt mun hornið gjalla
heims um rudda meginstalla,
dauða menn til dóms að kalla.
4.
Firn mun dauða og fold það beita
er framliðnir úr gröfum leita,
enum ríka andsvör veita.
5.
Fram mun borin bókin eina,
bókin allar megingreina
sem drótt skal eftir dóminn beina.
6.
Og að settu þessu þingi
það og sést, er duldist lengi,
kemst þó dómi undan engi.
7.
Hvað á aumur eg þá gera
og á hvers mig náðir bera
er sýkn má ugglaus varla vera.
8.
Drottinn ógna, svo margt sinni
sem að hlífðir skepnu þinni,
berg þá önd að miskunn minni!
9.
Minnstu, Jesú, þess hinn þýði,
þú fyrir mig varst í stríði,
að þann dag ei dóm eg bíði.
10.
Mín að leita þig namt þreyta,
þoldir á krossi dauðans sveita,
sé ei ónýt öll sú streita!
11.
Þú sem öllu einn mátt hefna,
upp mér sekt því láttu gefna,
fyr en þú til þings fer stefna.
12.
Styn eg sekur, öll mér iðja
ásýnd gjörir blygðan ryðja,
hlíf þeim, Guð, er gjörir biðja!
13.
Þú sem leistir Maríu mæra,
móð namt ræningjanum færa,
mér og von þú veittir skæra.
14.
Í bæn er verðung víst ei minni,
en veittu, góði, af miskunn þinni,
að eg ei í eldi brynni.
15.
Meðal sauða mig þá kalla,
mig og skil við hafra alla,
þér á hægri handar palla.
16.
Og er brátt er búinn þveita
bölvuðum í eldinn heita,
með sælum gjör mér vist að veita.
17.
Til þín hrópar hrelling barið
hjarta mitt, sem aska marið:
lát mér ei um eilífð farið.
1859