Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Nýársgjöf diktuð anno 1588Fyrsta ljóðlína:Miskunn þína, mildi Guð
Höfundur:Einar Sigurðsson í Eydölum
bls.13
Viðm.ártal:≈ 1600
Tímasetning:1588
Flokkur:Hátíðaljóð
1. Miskunn þína, mildi Guð,minnast vildi eg á. Þú hjálpar ávallt í hvörri nauð og huggar alla þá sem enginn annar má. Þín er elskan þýð og sæt þeim sem að henni ná.
2. Almátt þinn og eilíft valdenginn kann að tjá eða réttláta réttarhald svo réttilegana má með orðum inna frá. Þó er enn meiri miskunn þín, þar megum vér treysta uppá.
3. Himinn og jörð eru, faðirinn fríður,full af þinni náð. Gefðu að hvörsu langt sem líður lofi eg þitt guðdóms ráð og gæti þessa gáð hvað forðum hafa þeir mætu menn um miskunn þína tjáð.
4. Móses dyggur drottins vinurog Davíð hjartaskær, Esaías ekki linur og allir spámenn nær þeir sanna nú sagnir þær að þín miskunn eilíf sé við öll sín börnin kær.
5. Allt frá því að Adam brautog þú gladdir hann, þeirrar sætu náðar naut hvör neyðlíðandi mann sem huggun hjá þér fann fyrir það mæta meyjar sáð sem miskunn alla vann.
6. Sæðið þetta sagðir þúað svipta skyldi oss pín, Abraham frelstist fyrir þá trú og fagra hlýðni sín, skaparans mildin skín, voluðum öllum veittir náð sem væntu góðs til þín.
7. Höfuðfeður og helgir mennþeir höfðu forðum tíð þá von og trú sem vér höfum enn, var þín lofunin fríð við einkabörnin blíð. Fyrir herrann Kristum héstu þeim að hjálpa fyrr og síð.
8. Heilög ritning hermir ljósthjartagæskuna þín meir en nokkra móðurást þó mjúk sé börnum sín; bið eg þú minnist mín. Mega kann verða móðurin blekkt, þín miskunn aldri dvín.
9. Hvör kann skýra ástarorðöll um þína náð, þau sem bæði blíð og hörð í biblíu standa skráð og spámenn höfðu spáð. Þú sórst þann eið við sjálfs þíns nafn að senda oss hjálparráð.
10. Eiðinn þann þú aldrei brástþó yrði á löngum frest. Miskunn þína og mikla ást mun sá kenna best sem þú mýkir mest. Hef eg það glöggt í hvörri neyð í hjartanu mínu fest.
11. Eftirdæmin eru svo mörgeinninn forn og ný, þú vilt þeim öllum veita björg, sem vefjast raunum í og lofaðir líka því. *Nú bið eg, herra, hjálp þú mér, af hjarta eg til þín flý.
12. Þá fyrir mér virði eg fyrsta mannsfall og miskunn þín, þú aumkaðir þig yfir eymdum hans og af honum sviptir pín, það held eg huggun mín. Því framkomið er nú fyrirheitsorð og frelsarans náðin skín.
13. Davíð, líka Pétur og Pál,prettasmiðurinn sveik, orð þitt verður öngvum tál, það er sú hin besta kveik, þeim öllum aftur veik. Svo bið eg þú veitir miskunn mér þó mín sé iðran veik.
14. Þú hefur heitið hefnd og pínog harðlega straffað þá sem brjóta þrátt af boðorðum þín og bölvan fellir á sem hvör mann heyra má. Nær sem einhvör iðrast hreint æ skal hann miskunn fá.
15. Ef réttlát drottins reiðin grömrefsa vill syndum manns þá mæðir bræðina miskunnsöm minning lausnarans og hjartagæskan hans, líður og bíður, ef betrast vill, á bræðinni verður stans.
16. Nóglega lýstist náðin súvið Níníveborgarmenn, þeim hótaðir bráðum hefndum þú með heiftarorðin tvenn, þeir iðruðust allir senn. Miskunnaðir þú þeirri þjóð og þanninn skeður oss enn.
17. Manasses kóngur mæddur í þrautum miskunn þína bað, sá alla vegana áður braut í þeim helga stað, hann komst svo orði að: Mér aumum hefur þú yfirbót sett, – og þú heyrðir það.
18. Svo er eg líka, sæti Guð,sekur á alla lund, mín aumleg synd í allri nauð mig angrar hvörja stund af huga og hjartans grund. Þú veist það glöggt eg girnist náð fyrir græðarans dreyra und.
19. Fyrir þá miklu miskunn þínmönnum hefur þú tjáð, fyrir sjálfs þíns eið og sonarins pín þú send oss hjálparráð, þó hafi eg það helst forsmáð, níðst svo þrátt á náðum þín og nógu seint að gáð.
20. Þar heita skyldi eg hirðir einnog hjarðar gæta vel svo hagaland fengi flokkurinn hreinn og forðast mætti hel, en eg af þeim tel lögmálsstraff og lífernisbót svo löngum fyrir þeim dvel.
21. Því eru bæði þeir og egvið þína sakaðir náð, eg held þeim tæpt á hjálparveg og hefi þar lítt að gáð að rétta þeirra ráð. En ávallt kom fyrir ódygð lýðs þín ógnarreiðin bráð.
22. Hræðist eg því hefndar von,hangir yfir oss bann, nema þú fyrir þinn sæta son, sanna Guð og mann, leysir lýðinn þann <þi>nn s þ<ér> til eignar vann.
23. Svo sem hann Móses mæddur í sútmörgum sinnum bað fyrir lýðnum þeim hann leiddi út af löngum þrældómsstað, Guð minn, gæt þú að halda fast þín fyrirheitsorð, því fullvel manstu það.
24. Svo bið eg, faðir á himnahæð,þú hjálpir þessum lýð, á orði þínu oss alla fræð svo iðrun verði þýð, heyr þú nú og hlýð. Vær aumlig börn þín æpum þrátt, vor afbrot eru stríð.
25. Þeir hinu lærðu þenktu margtum þetta hið átta ár, þú mundir oss vilja hegna hart, og hafa svo diktað spár, fyrir því fell´ eg tár. Kæri faðir, þér komi í hug Kristí blóðug sár.
26. Syndir vorar, segi eg fyrir víst,að sannlega styggi þig, það gjörir mín ódygð ekki síst, en eg vil betra mig, svo mun hvör um sig. En meiri og stærri er mildin þín og miskunn innilig.
27. Hjartaglaður hef eg það traustað horfinn munir þú frá þó þú hafir ætlað efunarlaust oss fyrir syndir slá, þar hef eg oft hugsað á. Þinn anda hef eg og orð í pant sem aldrei bregðast má.
28. Þú heilagi andi, hugarins ljós,hugsa um veikleik minn, þennan fögnuð fyrir mig kjós að fengi eg kraftinn þinn og þakka nú þetta sinn. Huggun þá eg himninum af í hjartanu mínu finn.
29. Haltu oss við þá heilögu trúog hjálparorðið þitt, frá öllu vondu aftur snú og það gefðu kvitt, *flyttu málið mitt, svo að með friði förum vér heim í fagnaðarlífið hitt.
30. Níunda vetrar nýársgjöfeg nefni þessi ljóð, í norðursveitum hugsað hef helst um mína þjóð, meðan athuginn yfir að stóð. Lof sé Guði, liðið er ár og lykt á orðin góð.
31. Bræðrum mínum býti eg óðog bið þeir gæti að vaka sem best yfir þeirri þjóð sem þýður drottinn bað, hér og í hvörjum stað. Hvör mun komast, þó síðar sé, sínum launum að.
32. Því þó þetta átta áraf sé liðið með hægð veröldin samt í voða stár vélafull og slægð, sú öfund er ekki lægð. Sýnir Jesús sjálfur í neyð sínum börnum vægð.
33. Englar syngi eilíft lofog allir helgir menn fyrir miskunnar mjúka gjöf mildum drottni enn og vér allir senn: Amen, amen endalaust, þér eining sönn og þrenn. Amen! |
