Guðspjallasálmar Einars í Eydölum 13

Þá barnið Jesús borið var í Betlehem,
þeim Davíðs stað á Júðajörð,
í tíð Heródes harða,
sjá þú, þá gjörðu vitringar úr Austurheim
til Jerúsalem fræga ferð
sem svo segjandi verða:
Hvar er nýfæddur kóngur klár,
kominn til Júða sveita,
hvörs stjarna fögur fyr oss gár?
því förum vér hans að leita.
Heródes varð þá hér við fár
og hoffólk staðarins teita.

Kænlega spyr því kennimenn hvar Kristur skal
fæðast sá sem fyr var spáð?
Allir á einn veg svara:
Í Betlehem Júðalands svo er það tal
af spámanninum tínt og tjáð
það skuli þar til bera.
Orð spámanns þau eru þess verð
að ört megi hjörtun skera,
þú Betlehem á Júðajörð
nafnfrægust víst mun vera.
Út af þér mun yfir Guðs hjörð
einn hertogi hæst lof bera.

Við vitringa hann leitar leynt með lymsku að,
nær stjarnan björt birtist þeim
bauð til Betlehem sækja:
Farið, kvað hann, sem greiðast má í greindan stað,
sækið það blessað barnið heim
sem best þér kunnið rækja.
Þá þér finnið þann fríða svein
færið mér þau tíðindi,
hann af sannri heiðursgrein
hitti eg með fórn í hendi.
Mín ástarbæn skal ekki sein
ef eg þar fyrstur lendi.

Kónginum nú sem höfðu hlýtt þeir héldu af stað,
strax sjáandi stjörnu þá
er stýrði þeim fyrra sinni,
fagra ljósið fyrir þeim rann og þekktu það,
þar til hún gjörði kyrr að stá
yfir hvar barnið var inni.
Hjartaglaðir það líta ljós,
lotning þeim sveini veita;
gengu inn í það helga hús,
hans þá ei lengra leita;
með sinni móður var sæmdar fús
sveinninn þar eð yxnum beita.

Fyrir því barni féll á hné með fésjóð hvör,
framseljandi fórnir þær
sem hér skal gjörla greina,
lútandi nú með nákvæmd þeim
af náð er ör og ljúfum harla hjarta kær,
gefa fyrst gullið hreina,
reykelsi og myrru með;
mildur Guð lét þeim benda
að finna ei kóng þann fyrr var téð,
fóru því leið ókennda
aftur á veg sem engill réð,
austur í heim svo venda.

Oss heiðnum mönnum hefur þú Guð nú líka lýst,
leiðarstjörnu þitt ljúfa orð
gefið svo glöggt að kenna.
Því skæra ljósi gef vér mættum fylgja fyrst
til sonar þíns að flýta ferð
og faðma svo sveininn þennan,
honum að færa hreina gull,
halda vel trúna skæra;
að reykelsis ilm er æran full
ástsama bæn að læra.
Myrru fórn bætir meinin öll
þó megi oss nauðir særa.
Vísan

Ljós stjarna veg lýsir,
leið vitringum greiðir,
allt til Jerúsalem
úr Austurheim þar kómu,
spyrja að hvar hann væri,
hugprúður kóngur Júða,
það heyra, þá fóru
þangað með fórnir ganga.

Hvör er nú huggun meiri
en heiðnir menn til þín leiðast?
Jesús minn og mér lýsir
einn veg nú svo seinna.
Mig leiða Guðs orðin góðu,
gagnskær, þér heim færa.
Fórnir þær þú girnist,
það er klár hugur með tárum.