Brot

Þér varð heimska, hugsun þín var lág,
hér á jörð við farsæld manna bundin,
fegurð lífs og lista að hver stundin
færði unað, glæddi göfga þrá.
Festir sjaldan sjónir himni á,
svipheim þann sem rúmar alla drauma
vondra manna og vesalingsins auma.
Ríki guðs þú gleymdir um að spá.

Grunnt þú ristir, marks þú hefir misst,
máð er sport þitt söguþulnum fróða,
niðr’í afrök ófrægustu þjóða
sem þú vannst og viljugt hefir gist,
Keyptir á þig orð sem verður styst
uppi til að manna heimska sóða.
Hví þá ekki með þeim fremstu fyrst?