Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
SkagafjörðurFyrsta ljóðlína:Frosti’ inn kaldi klauf hér fyr
Höfundur:Stephan G. Stephansson
Viðm.ártal:≈ 1900
Tímasetning:1899
I
1. Frosti’ inn kaldi klauf hér fyrklakameitlum brúnir fjalla, hóf í fang sitt hamrastalla, braut upp felldar fjarðar dyr. Stuðluð björg, sem stóðu kyr, steyptar lét í raðir falla.
2. Opna hefur hamraþróhöggvið, eftir skemstu leiðum, sunnan langt af hæstu heiðum þráðbeint norður, niðrað sjó. Göng þau eru ei grunn né mjó, grafin vítt með fleti breiðum.
3. Þar fékk errinn Ægir starf,armi fjarðar seildist bláum inn með fjallahlíðum háum, slétti botn og brimi svarf. Greip í ár við ós, og hvarf útaf malarkömbum gráum.
4. Hefilsköflum skelti áSkiphól inn af Borgursandi, þar sem enn á þurru landi spónaförin sum má sjá. Enn við Nesið unnir gljá upp að fjalla dyrabrandi.
5. Þegar Hlés in haga mundhafði lokið sínu smíði: „Fjörður þessi er fjarðaprýði“, mælti Sól, um morgunstund. „Hér að skína’ og græða grund gleður mig, er rís úr víði.“
6. Geislabrjóstið blítt og óttbreiddi yflr sand og móa; við að láta landið gróa lagði saman dag og nótt. — Enn um vornótt vökurótt vermir engjar, tún og flóa.
7. Einskis staðar eins og þarer svo nótt til yndis varið, að hún getur komið, farið, án þess þú þess verðir var. — Nætureyðum æfinnar eirði’ ei Vor við norðurhjarið. I I
8. Komstu skáld, í Skagafjörðþegar lyng er leyst úr klaka laut, og yflr túnum vaka börnin glöð við gróðurvörð? Lömbin hoppa um holtabörð, heiðalóur úti kvaka.
9. Flissa á brotum bláar ár,bæir dotta í grænum túnum. Vökuljósum lyftir brúnum fjallaskagi skúrablár, beggja megin, himinhár, hérað vefur örmum snúnum.
10. Björt er sveit og sést til alls,sólin ríður vaðið bláa Tindastóls frá hnjúknum háa yfrað hyrnu Höfðafjalls. Eyjar, haf og hæðir dals Hyllir upp við norðrið gljáa.
11. Kannast þú við hversu gljár,ungra meyja er úti vaka augað hýra, vökuspaka, andlit fölt og fléttað hár þegar yfir enni’ og brár óttugeislar höndum taka?
12. Öll sú fegurð unaðshljóð,hálf er draumur þinn og þeirra; Þar er líka nokkuð meira: Önnur helftin hold og blóð, sveipað inn í sólarglóð, sveitarfegurð, vor og fleira.
13. Lastu inn í unglings hug,er um nætur geymir hjarðar fram um heiði’ og hlíðar fjarðar, eða í hvamm við áarbug? Von hans grípur vængjaflug — vorhug sízt um hindrun varðar.
14. Þá skaj vonum verða léttvinna stórt og hátt að stefna, hefna alls sem á að hefna, sigrafyrir sérhvern rétt. Blddu aldrei eftir frétt, æska, hvað sé fært að efna! III
15. Afturför menn segjast sjásem af tímans eyðing leiði. Þetta er land á þroskaskeiði, sveit sem vöxt í vændum á! Hrjóstrin eru ei elligrá ævimörk á visnum meiði.
16. Þó hún virðist beinaberbráðum gildna vöðvar mjóir. Melur senn í grasi glóir þegar fylltur aldur er. Hlíðabrjóstin hefjast, sér hrósa akrar gróðurfrjóir.
17. Heill sé þér, sem ætlað eryrkja betri daga ljóðin! Gróið landið, þroskuð þjóðin fyllra efni færir þér. Syngur ei tóma von, sem vér, vorspá langa og trúar óðinn. IV
18. Komstu, skáld, í krappann þar?þegar vetur veðrin snerpir, vindinn æsir, frostið skerpir, jökull sest í sólarfar, frostsins tak á túni og mar Tilfinningarleysið herpir.
19. Manstu eftir aðsókn hans?Lokar hríðarhömrum fjörðinn, hleður upp í fjallaskörðin, byrgir myrkva byggðir lands – eins og leyfi einkis manns undankomu loft né jörðin.
20. Hvergi skýli, hjálp né hlíf.Þá er feigð og fall að verjast, fjörlausn ein að sækja, berjast, einvíg djarft um dauða og líf. Skyldi ei sál þess sigurstíf sem af slíkum kröftum herjast?
21. Heima móður hjartaslöghristir ofsinn eins og bæinn, yfir gluggann leggur snæinn, felur ljós í fannalög. Hún í örmum ungan mög. að sér vefur háskadaginn.
22. Óttast veðrin voveifleg.Þetta lætur þrótt sinn herða: Þar, sem feður úti verða, skulu synir varða veg. Hjarta landsins á sem eg æskutrú að vissu gerða. V
23. Manstu bylsins Bjarkamál?Þegar hopa úr haugum draugar, hristir allar landsins taugar hlákustormsins stóra sál, Þiðna hjörn sem brædd við bál, bláa jaka straumur laugar.
24. Sprengir sundur, spenntar fast,spangabrynjur jökulfjalla, vekur reit og rinda alla hlýjum rómi og kveður hvasst; brýtur fjötra og heimtar hast hól og dal úr fleti mjalla.
25. Veistu hvaðan kjark hann fær?Kraf’tur vors og sólskinsdaga til að leysa hlíð og haga magn hans er, þó felist fjær – slíkur stormastyrkur slær strengi yngstu landsins Braga. VI
26. Sveitin glaða, gegnum þigheilsa eg fósturfoldu minni, fjörðnr, sem í kjöltu þinni fyrstu gullum gladdir mig sem ég ekki á ævistig alveg týndi nokkru sinni.
28. Man ég forna feðratrú,þá, að andar heygðra hala hyrfu í fjöllin sinna dala, kæmu þaðan þá og nú. Mér finnst vöggu vonin sú vænst í spásögn dýrðar sala.
29. Getur, fagii fjörðurinn,minna bestu kvæða kraftur hvorfið heim í faðm þinn aftur þegar munnur þagnar minn – komið aftur eitthvert sinn yngri, stærri, endurskaptur? |
