Förukonan

Hún gengur um skógana grátin og hljóð
því gatan er horfin og sjúkt hennar jóð –
aleigan, einasta vonin.
Hún gengur svo döpur um geigvæna slóð
og getur ei sungið neinn vöggu-óð
fyrir ljóshærða, litla soninn.

Og stormurinn þýtur um laufgaðan lund
og leggur að hjartanu ískalda mund
og volega viðirnir stynja.
En barnið – það hjalar um gullbjarta grund
og geislanna ljóma og englanna fund. –
Á tötrana tár ’ennar hrynja.

Í fjarska þá heyrir ’ún fagnaðarnið
og flýtir sér þangað, hún þolir ei bið –
að fallandi fljótsins straumi.
Hún söng þar við barnið um sumarsins frið,
í sál hennar vonirnar lifnuðu við
í sólhlýjum, sælum draumi.

Hún vaggaði drengnum í væran blund
og vögguljóð fögur um sólhlýja grund
og vorið og vonina söng.
En barnið í dauðanum blessar þá stund
og brosandi dreymir um englanna fund
og sumarkvöld, sólhlý og löng.