Á aðfangadagskveld

1 Hér situr hún forsæla – af skútum og skóg
hún skuggamynd dregur á nýfallinn snjó
uns hlíð hver úr ljósmáli er liðin.
Með blánótt á hælum sér, horfin úr sýn
í heiðríka vestrið, þar kveldroðinn skín,
er fagrahvel fjallvegu riðin.

2 Því hér er um miðaftan niðadimm nótt
í norðri. – En sól hraðar göngunni skjótt
um fjarandi skammdegis skuggann.
Á jólakveld ljósvöku lengir hún hót
og ljóskveikju flýtir við daggesta mót
er nýárið guðar á gluggann.

3 Og verði þér aðfaraævin þín jól
og auðnan þér nýár með hækkandi sól,
en minnkandi myrkur og snjóa,
uns kveldið frá morgninum aðgreint ei er –
og aukist svo vaxandi hugmyndir þér
sem vorfrjóu vellirnir gróa.