Afmælisvísur

Ég kvæði þeim sárfeginn svolítinn brag
sem sendu mér verkin þín, Brandes, í dag
því þeir kunna sannlega að senda. –
Svo héðan af má ég þá hafa þinn fund
sem hjálpaðir best hverja þrekleysis stund
og fylgir oss ævina á enda.

Ég kenni þar, meistari, kraft þinn og hug,
ég kem þar sem fyrr til að sækja mér dug
og fagna þar foringjans rómi,
því sjálfur þú oft út úr orðunum brýst
með unað og vald sem ég get ekki lýst,
en yfir þér eggjandi ljómi.

Sá ljómi tók auga hvers einasta manns
er áður þú barðist til frægðar og lands;
hann fór eins og eldur um alla.
Það eitt fannst mér sigur að sigra með þér,
og svo þó þú réðir á óvígan her,
með þér gat ég þolað að falla.

Þú lagðir í bardagann ungur og einn;
um óvinaherinn þú spurðir ei neinn;
þú vissir hann varð ekki talinn.
Hvar eru þeir foringjar, lið þeirra og lönd?
nú lifir það eina sem gekk þér á hönd
en enginn sér út yfir valinn.

Ég veit það er satt að það sér ekki á mér
né sumum þeim öðrum er gengu í þinn her
að það hafi kraft okkar knúið.
Við sýndum of fátt það sem afrek var í
en ódeigir gátum við reynst fyrir því
að ekki’ hefur foringinn flúið.

En það, sem hér fljótast af frægð minni sést,
er fyrirhöfn þeirra sem reynast mér best
og minnast á ljóðin og launin.
Ég gildi svo smátt og mér gramdist það mest
að geta ekki jafnast við útkjálka prest. –
En alþingi er ólygnust raunin.

Og sumir þar guðs vegna greiddu mín spor
þeir gátu ekki vitað ég færist úr hor
og svangur í gröfina gengi;
þeim fannst eins og landssagan fengi þess gjöld,
og frelsuðu af brjóstgæðum þjóð sína og öld
í von um ég lifði ekki lengi.

Þú sérð hvað ég lærði, og að listin er smá,
ef laun mín og verðleikar standast hér á;
og þar er víst minnstu sem munar.
En ég legg á skálina daginn í dag
og drengina þá, sem ég kveð þennan brag,
og það vegur þyngra en þá grunar.