Minn friður

Minn friður er á flótta,
mér finnst svo tómt og kalt;
ég geng með innri ótta,
og allt mitt ráð er valt.
Ég veit ei, hvað mig huggi,
og hvergi sé ég skjól;
mér ógnar einhver skuggi,
þótt eg sé beint við sól.

Ég spyr mig: hvert skal halda?
en hvergi flýja má;
ég hrópa: hvað skal gjalda?
því hvergi neitt ég á.
Því stenst minn styrkur eigi,
sem stormi lostin björk
mitt höfuð þreytt ég hneigi
á hryggðar eyðimörk.

Þó lýsir líknarvonin,
ég lyfti trúar staf;
ég er í ætt við soninn,
sem eta girntist draf.
Ég sé mitt frelsi, faðir,
ég fylgi sveini þeim;
ég þekki ráðið, það er:
til þín að hverfa heim.

Þú breiðir arma bjarta
og barnið faðmar þitt,
ég finn þitt heita hjarta,
og hjartað fagnar mitt.
Ég vil ei við þig skilja,
ég vel þitt náðar-skjól;
mitt veika líf er lilja,
þín líkn er hennar sól.