Sveinbjörn Beinteinsson | BRAGI
Bragi, óðfræðivefur

Söfn

Íslenska
Íslenska

Persónuvernd:

Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn.

Innskráning ritstjóra

Sveinbjörn Beinteinsson 1924–1993

TVÖ LJÓÐ — 452 LAUSAVÍSUR
Sveinbjörn fæddist í Grafardal norðan við Botnsheiði þann 4. júlí 1924, en var jafnan kenndur við Dragháls í sömu sveit, þar sem hann bjó lengst af. Hann var skáld gott, kvæða- og fræðimaður, og eftir hann liggja nokkrar ljóðabækur og kver, auk bókarinnar Bragfræði og háttatal, sem er undirstöðurit kvæðamanna. Hann var áhugamaður um skógrækt og náttúruunnandi. Sveinbjörn var stofnandi Ásatrúarfélagsins og var allsherjargoði þess allt til dánardags og varð heimsþekktur fyrir. Sveinbjörn lést þann 23. desember 1993.

Sveinbjörn Beinteinsson höfundur

Ljóð
Blindur ≈ 1950
Reiðljóð ≈ 1975
Lausavísur
Að mér sóttu vetrarvöld
Afbragð manna áður vann
Aftur hljóma lögin ljúf
Aftur nytjist okkar kjarnagróður
Aldinn halur innst í sal það ungs manns tal
Aldrei hef ég enn með svikum auðinn grætt
Allt skal greint og engu leynt
Anda heitum yndi nóg
Ansar Gestur: Yngsta niðja öldin má
Ansar Héðinn: Ungs manns geð
Arfi þeirra Úlfur hét
Aukin létta gleðin góð
Ástin meðan öllu réði
Átti hrundin fagnafund í fögrum lundi
Barðist Kár við borgarmanninn snjalla
Bauð nú mönnum bestu veislu Rauður
Berist vönduð ljóð um lönd
Bernsku kynnum burtu frá
Bíða mærðir foldin fanna
Bláum augum bjarma frá
Blik frá rauðum ástareldi
Blíðir kvöddu seggir senn
Blíðu fyllast fuglar þá
Blíður þiggðu dýra dvöl
Blæja kuldans hauðrið huldi
Blæja kuldans hauðrið huldi
Borgarveldis verðir töldu vænlegt að
Borgarverðir heimta hreint í hliði svar:
Bóndi mælir hlýtt við hal:
Bóndi segir: Bústu eigi
Brag af tíva dáðum dýru
Bragaþegn með fornar fregnir
Bragnar tvennir tíu fljótt
Brattinn hvatti bóndann að
Brátt mér þóttu fögru fjöllin fjarri vera
Breiður flokkur rauf þar ró
Burt á fákum fótaskjótum fara snarir
Byggðu dalinn herknir halir
Bæ við fjallahlíðar halla
Bæði tvö ef enn við ættum
Bæti fagur háttur hag
Böndin skárust burt af Kár í hasti
Dagsins heiða himni frá
Dalahalur háu nærri fjalli
Dunar funar borgin breið í björtum ljóma
Dvalir auka drengir þannig máttu
Ef að tími vildi vinnast
Efstu grösin fríðu fé
Eftir hreðu hrökin stór
Eftir lögum löngum farið
Eftir stranga ferð um fjöll
Eigi kvíðir ungur hugur
Eigi segjum einskisverð
Einatt var til voða farið
Einn á fönnum Hlynur háði
Einn í ströngum ógnargöngum
Eins og hæfir milda mær
Enga sé ég ykkar dáð en ærinn löst
Enga þróun þrætu hér
Engan drengur annan svanna áður hitti
Engar veit hann áttir þá
Engum gengi gott af því þó gremjulag
Enn að kveldi örðugs dags
Enn skal minnast aftur hins
Ennþá hefur okkar bragur aukið gaman
Eyða dáðum Ísafoldar þjóðar
Ég hef reikað eftir ísum
Faðir minn þó svo að sinni
Fagnað magnar fríð á hlíð
Fagran óð af ástarhug
Fagurpellið fauk af trjám að földum velli
Falla deilur fest er sættin bragna
Fáki gráum fremstur á
Fátt var gott sem festi ég í fyrri óð
Fátt var þrátt um fögur ljóð
Ferðalúnum fótum hef ég gengið
Ferðamenn á fáka stignir fram á leið
Fest í minni skráð á skinni
Fé og sæmdir firðar löngum unnu
Firna ströng er ferðin löng
Fjalla breiðum hömrum hjá
Fjalliðkallaðörðugt er
Fjöldi rekka er þar í
Fjöll í austri fagurblá
Flett og rúin fjallaslóðin sýnist
Fljótt ég vil til friðar stilla bragna
Flokkur hreina framhjá sveini
Flokkur ríður fram á leið
Flyt ég annað efni um sinn
Flýðu hefnd og heiftar stríð
Foldar angan ferðalangi
Forna sagan fest í brag
Fór til náða fólkið glatt
Fóru vítt og frægir mjög þeir urðu
Fram um heiðar hann að veiðum
Freyju veldi um að inna
Furðuharðurháskinn var
Fylgja bræðrum seggir sex
Fyllist hörku hugur minn
För er snör þó rokið rammt
Gamansamar gerðar skyldu
Gangan sækist öruggt enn
Gefið hefur glaða lund
Gekk hún fram að fríðum rekk
Gekk í skóginn skammt á braut
Gekk þar einn um ókunn stræti ungur Kár
Gekk þá Hlynur garpsins til og sagði:
Geng ég nú um gráar eyður breiðar
Gengu menn á milli þeirra síðan
Gerðvarferðaf glöðum hug
Gesti þreyttum þegar var
Gestur segir fréttir frá
Geymir hann í hamrakynni
Gleðin kvæðin gerir öll úr garði lundar
Gleðisöngva kappar kátt
Gleymt er flest sem gerðist þá
Glóð í hlóðum glæddir þú
Glæst er mynd af ljósum lokk
Góðan óð á gæfustundu
Grár á hár þá glaður kvað hinn gegni þegn:
Greip af einum öxi heini brýnda
Gróðursælan heimahaga
Gróskanörað enguspör
Grösug hlíð með gagn og prýði
Gullið oft á gapaleiðir ginnir skata
Gumi sést á gráum hesti gæddur prýði
Hafladalur heitið var
Halur aldinn þuldi þá
Hans í salinn valda var
Hart skal ríða hjörinn blái
Haustið yfir heiðar fló með hörðum gusti
Háði brýndir borgarmenn á stræti
Háttafallið djarft þó dyndi
Hef ég tíðum stýrt í stríð
Heiðinbreiðahugumkær
Heiftug drótt með hörkuþótta sótti
Heillar fé úr heimasveit
Heilsaði kalt og kvað þá sá
Heimabundinn háa sá
Heimamönnum hugnast að
Heimta vildum hér það er
Held ég þó að heimafjöllin heið og köld
Herkis brúður heitir Þrúður
Hestar mætti hlaðnir þá
Héðinn gegnir: Helsti bráð
Héðinn kveður happ að slapp þar halur valinn
Héðinn mælti: Háskaför
Héðinn mælti: Hingað eftir háskaleið
Héðinn mælti: Hættið ljótu verki
Héðinn mælti: Mun þess gætt
Héðinn sá að hrundin fríð
Hér á frelsið fósturland á friðarsviði
Hér á stigum hafa sést
Hérna sérðu gamlan grepp með gnægan auð:
Hildur kom þar vífa val
Hildur mild og fegurst fljóða
Hinum þakkir hæfar valdi
Hjóna dóttir hreppti fljótt
Hlumdi jörð við harkaskark
Hlupu tveir að röskum rekk með reiðiköll
Hlyn í brún við bóndans tal
Hlynur annar afbragð manna
Hlynur dvaldi á værðar valdi
Hlynur gegnir: Hef ég síst í hug að láta
Hlynur segir: Seint ég treysti svarramenni
Hlynur skyldu vinna vildi
Hlynur starði stíft á borgarþegninn
Hlynur svarar: Vil ég víst
Hlynur svinnur heim að inni
Hlynur vá og vanda frá
Hlynur þreytir harkamanninn höggvaþungur
Hlýðir brögum heimalið
Hlýr og nýr varð háttum kvæða
Hlýyrt fagnar heimaöld
Hnúkar allir huldust loksins hvítum dúkum
Hófum undir ymur grund
Hrakinn bragn í bæinn fer
Hrakta þegninn húsi í
Hrein sem féll að fenntum velli
Hríðarvöldin vetrarríku
Hrífa mig úr heimalöndum hrjósturfjöllin
Hrímuð Gríma skyggði skjá
Hroðagisting voðavist
Hróður nýjan hefja þar um Hildi skyldi
Hrósið ljósa hef ég oft í háttum greipað
Hrundin fríða horfði kvíðin heiman löngum
Hugarboð um hættu frá
Hugur vildi að heiman sveima
Hús og gæslu hestum fengu halir nú
Húsið best er hefur sést
Hvar sem djarfur leggur leið um líf og starf
Hvatvís spurði: Hvaðan furðuheimum af
Hve við sorglaust sjafnarkvæði
Hver mun leysa helgar fósturslóðir
Hver sem ofar á að ná
Hvor að ynni erju þessa engir sáu
Hvorugs iljar hvika neitt úr sporum
Hæðir einatt orðaskræður
Höfðu allir hlýtt á snjallan hróðarþegn
Höldur gildur vita vildi
Hörðum stríðir höndum þar
Inni finni friðar hlynning
Innir Hlynur: Okkar kynni
Íslands þjóð sem átt að geyma
Jörðin grær og líka lifna ljóð í hug
Kár hinn þriðji þeirra niðja
Kár svo þylja þannig vann:
Kátt í viðarkrónum þar
Kem ég enn af köldum heiðum
Kem ég enn og kveð til þín
Keyptu margan góðan grip við gjaldi þeir
Kjaftavotir Gríðar gotar
Knáir engum lúðir lúa
Kom til fundar hvíta hrundin
Kom þá haust og hlíða prýðin
Kraftsins gnótt í svefninn sótt
Kunni granni kaldra fjallaslóða
Kvað hann þannig: Kosta sannarlega
Kvað við slíku seggur svör
Kváðu flestir lýðum leitt
Kvíðaréðifleygjafrá
Kvæða létu þrotinn þáttinn
Kvæðagestur ljúfa list
Kvæðasögur kann ég af
Kyrrt því uni allt mitt lið
Kýs ég um því kostaheima kenni tvenna
Langsótt fannst þeim leiðin eigi
Langt er síðan svannann blíða
Látum vita lýðsins fjandmenn alla
Leið á daginn dimmu fljótt
Leið svo nóttin löng og myrk
Leit hann skjótt að skjölduð drótt
Lengi rennur frár um fjöll
Léku þeir svo langa hríð af snilli
Ljóð á vör að léttum svörum
Ljóðadrengur lofa má
LjóðaGestur lauk við braga langan þátt
Ljóðaþáttur heyrast hjá
Ljóðin mín og líka þín ef lifna í dag
Ljósa dísin ljóðamáls
Ljósar myndir ljúfast yndi
Loftið heiða leyfði sprundi langsýn gnóga
Lúinn hlýtur lundarillu
Lymskumönnum litla hef ég linun sýnt
Lýsti hróðurorðum í
Lægir bæjarlýður þunga rimmu
Löngum fremur lítt sér kemur
Maður tjáir þessi þá
Man ég eina sanna sögn
Man ég prýddu vorsins veldi
Man ég það: við lítið ljós
Margur gekk um mæðukveld
Má ei skerða þrautin þrótt
Málið kennt og myndum skreytt
Máls og sagna meginþættir
Meðan kyljur þungar þylja
Mein á heiði margur beið
Meinum rennir ýmsum enn
Meira heyra máttu nú af mærðargreinum
Menn í skála Héðni hjá
Menn og hestar heilan dag
Menn sem byggðu laufskógs lönd
Menning svinnum vaxa vann
Mikil svik í mörgum anda blandast
Minniskynningmæt og heið
Mína hlýt ég herða ferð
Móti gesti gengur stillt
Mun ég yrkja meyjan góða meir til þín
Mun þér annað meira kært
Myndikindumháumhjá
Mælti gamall þulur þannig: Það ég fann
Mælti hinn: Ég háls að sinni hlífi lífi
Mælti hinn: Minn hugur síst
Mærin Hildur minni vild
Mærin kvíðin mátti líta mjöll á fjalli
Mætur granni frerafjalla
Mætur granni frerafjalla
Mörgum höpp úr hendi dró
Nasa þeir úr fenntum förum
Naumast unir hyggjan heit
Námgjarn vertu næsta mjög hjá nýtri öld
Nefndist Herkir hetjan sterka
Nefndist Héðinn hann sem réð
Nefndist Hildur mærin mild
Nem ég hér við ástar yndi
Neyta vildu virðar gildu vopna báðir
Njóttu Hlynur hlutar góðs
Nokkurt hik á hina kom við háskaráð
Norðar héruð ágæt eru
Norður lengi mjakast mengi
Nú er bjart því ljóðaljós
Nú er brenna blysin dags
Nú skal enn á orðum kenna þjóðin
Næði lundi laufgum hjá
Oft er störfin þekk og þörf
Oft ég gekk á eyðileiðum
Oft hjá sveini undi sprund
Oft í loftið blakkan bar
Oft um brattan flugstik fjalla
Oft um grannasakir sannar
Oft þó hinna fljóða finni
Okkar minnumst hlýrra heita
Okkur lokkar ljóðaeldur
Ort af rögnum eldforn sögn
Orti Kár: Þó fylgdarfár og frægðarsmár
Óð um fljóð ég yrkja vil
Óðins frægð var lýst í ljóði
Prýdd af högu viti var
Rammur Svali galdur gól í giljum fjalla
Rann um snæinn varla vægir
Rauður jór með flýti fór
Reisum aftur rímnahátta
Rekkur telur tugi þrjá
Renndu valir vosnöggt að
Reyndar hefur rumið lengi
Rík að mætti meginskír
Runnu lengi skarpt á skíðum
Ræða skáldsins hóf þar hátt
Ræður gleðin rík í dag
Safnast vargar svangir þá og sjást á gægjum
Sagði Kár: Þið sýnduð ferðamanni
Saman þá við ortum óð
Satt og rétt á síðum blaða sérðu núna
Sál og mál er selt við ýmsu gjaldi
Sást þar dalur fönnum falinn
Sáu varla vopnaskilin virðar þegar
Seg mér Hildur ef ég á
Seg mér þína eigin ætt að öllu rétt
Seggir greiðir sínar leiðir
Seggur margt um sínar ferðir
Segir eigi síðan meira seggjum frá
Segir hinn: Við sátt og kynni saman bindum
Segir Hlynur: Margur má
Segja lítið hrós ég hlýt
Senn ég veit að vorið heita
Sett var fyrst í fjallabúans lögum
Sérðu ekki að sjóðir dýrir
Síðar faðir fljóðs í neyð
Síst mun þrætt ég sakaþætti bætti
Skal frá Hlyni Herkissyni
Skal þess gáð að girndarráð
Skapið illt varð aftur stillt
Skeiðreið fremstur halur hár
Skína ljúfu ljósin þín
Skjaldaþröngin skjótt að honum klemmir
Skortifæstá fagurglæst
Snævinn víða villur gengur
Sorg í morgun svífur héðan svanni kær
Sólinritargrund viðglit
Spurði Hlynur hverjum stað
Stefin svífa stundum geyst á stuðlaflugi
Stigamaður mælti þá í meginvanda:
Stormur hafði sterkleg tök og stæltan anda
Strauk meðblænumvortíðvæn
Stríðs á slóð var hávært hljóð í hrafnajóði
Stökurblikastrjálar á
Sumardagur sólarfagur
Sumartíðin björt og blíð
Svanni feginn seint á degi sá nú ríða
Svarið skýrt mér flyttu fljótt
Svarta hryggð ég hafði snert
Sveimaðheimahögum frá
Sveimar mætust minning fram:
Svinnust hlynnir söngvum að
Sættir betur margir meta
Tíu nátta þrotlaust þjark
Tjáir ungur Úlfur þá:
Turnum skreytt og trjónum var
Tvennir sækja tugir þar að einum
Uggvæn hljóðin heyrðust þá
Undir mjöllu meginkraftur
Unnu forðum löndin lýðir
Upp til heiða halir geyst
Úlfar stökkva ærið svangir
Úlfur fetað feginn getur
Vafalaust þeim gætur gaf
Vanda reynir röskur þá
Vann ég ást þess minnast má
Var ég þar og fögnuð fann í flokki glöðum
Varð að engu vanda grand
Veiðifengur vel er þeginn
Veit ég engan vaskan dreng sem varist fengi
Veita mátti mönnum þrátt
Veldur flótta dreifðra drótta
Veljið einn sem við mig reyna þori
Vera mundi friðland fundið
Vil ég eigi Úlfur segir
Vildi halur heim án dvalar
Vildu gildir virðar þangað víkja brátt
Vildu næði virðar fá
Vilji fleiri ferðamanni frekju tjá
Viltu heyra væna mín
Viltu þínum ljóðalögum
Vinskap mildan fyrir fann
Vist í inni okkur hjá
Víða á skíðum skríður síðan
Víða fluttist menning merk
Víða gafst í vötnum þar
Víðar lendur áttu endur
Vængjafráir veiðum á
Værrar hvíldar nú í nótt
Yfirháarheiðarþá
Yndi fundið óðarræða
Yndi hlúir sýnin sú
Yndi margt við áttum þrátt
Ýlfra taka tugir varga
Ýlfurhljóðin sultarsáru
Ýmsa hef ég örðugraun frá æsku þreytt
Ýmsir kalla ungan mann
Það ég veit hvert ljóðin leita ljúfa mær
Þaðan föng ég færi smá
Þangað gengið því ég hef á þessum degi
Þannig semst og þarna velst úr flokki
Þar ég mærð í málið færði
Þar í góðu gengi drengur
Þar til ama enginn veit
Þá er boðin þegni vist
Þá í lágum litlum bæjarkofa
Þá úr háska hvatan dró
Þá var kveld er kom í rann
Þá var oft af kæti kveðin
Þegar aftur undan klaka
Þegar andinn fer á flug
Þegar bragnar þessum fagna sigri
Þegar hélt að hlýjum rönnum
Þegar stigum þjóðar á
Þegar tregar dýran dag
Þegar vegast þessir menn sem harðast
Þeir sem hafa þreyst og mæðst
Þeirra arfi æði djarfur
Þessi mærin þegni kær
Þessi tími þannig leið
Þiggur gjarna boðið brátt
Þinn má kenna þýðan blæ í þessum söng
Þínum skildi þig ég vildi ræna
Þó að yrði andinn svalur ofan brúna
Þó ég bjóði þekka fljóð
Þó ég sendi þér í hendur þetta ljóð
Þó kvaðst góður gestur ljóð
Þrætur gnauða margar menn
Þung er sungin þulan stríða víða
Þú ef nema nennir enn
Þú mátt lengi þínu gengi fagna
Því vil ég til þrautar okkar þrekdáð reyna
Þykir nær úr helju hrifinn
Þögnin öllum þröngdi bragarháttum
Ættar jafnt sem eigin dáða eflaust þú
Öll mín kvæði áttir þú
Öllum þótti frekleg furða fimi tveggja
Ört að Hlyni æddi lið
Öxar þungar ófrið sungu yfir hausa
Öxin sendi bráðan bana brögnum þeim