Svipdags saga

I.
Hann tók sig upp heiman, með tólf menn í fylgd
hann Svipdagur konungur Svía,
að Goðheimum leita um langræði bylgd –
öll lönd vóru könnuð, öll höf vóru sigld,
frá kveikingu morguns til kveldroða-skýja.

Þeir hvíldu sig aldrei, í fimm ára ferð
um Miðgarð frá enda til enda.
Og innundir regnbogann gata var gerð,
upp gnæfandi tinda við sjöstirnin kerfð,
þar norðljósa-blikurnar blysunum henda.

Þeir samfarar komu þó svo búnir heim,
né gátu þeir Goðheima fundið –
hann Svipdagur undi ei úrslitum þeim,
í aðra ferð bjóst hann um náttstjarna-geim,
og hugðist að kappsigla kveldmána-sundið.

Í þrönglendu ríki hans steindrangur stóð,
– sem hestasteinn gróinn í hlaði –
við alfara-braut fyrir útfara-þjóð.
Þeir Alsæll og Vesæll sér tróðu þá slóð –
þar hinkraði förin, sem hik sé að vaði.

Þá opnuðust snögglega óvæntar dyr,
í þilið á blágrýtis-bergi,
og út kom þar dauðinn, sem aldregi fyrr
til annars sig hafði en að þegja sig kyrr –
hann skreiddist fram, dulklæddur skuggsjá af dvergi.

Hann mælti til konungsins: „Marki er náð!
Kom, gakk þú í Goðheim hér inni!“
Hann Svipdagur hlýddi, og hafði það ráð,
og hvarf undir steininn, þess varð ekki gáð –
í átthögum létti hann leitinni sinni.

II.
En hafi þér gefist að gleymast frá þér
í verki, eða vel gerðri bögu,
og grípi þig frændsemi alls þess sem er,
þú opnaðir Goðheim og veizt hvernig fer:
og hugsar, á legsteinum, Svipdag í sögu.