Kveðja frá Íslandi til Vestur-Íslendinga 2. ágúst 1902

„Heill sé dagur, heill þau sem hann halda
handan fyrir Atlants regin-sjá,
börnin mín!“ – svo mælir mjallgrund kalda –
„mjög langt þó mér séu skilin frá,
því þar íslensk hjörtun firða og fljóða
fagna í nafni mín, er eg ei gleymd;
þar sem söngur frónskra lyftist ljóða
lifir mynd mín trútt í hjarta geymd“.

„Mannlífs eru margháttaðir vegir;
mínu skauti hverfa’ oft börnin frá.
Hvergi margt af hjarta móður segir,
hart er stundum þeim á bak að sjá.
Vildi’ eg milli þeirra þá, er fóru –
það er ósk mín kveðin fyrr og nú,
þeirra og hinna, er hjá mér eftir vóru,
héldust ástarþráða málbönd trú“.

„Opnast heimur, útlend notin hirðið,
eins og sérhvert yðar best að kemst,
en að ræktið ættland þér og virðið,
alla tíma vottið það sem fremst:
því, sem birtir hugar himin-þjóðar,
hjartadjúp og innsta sálarlíf,
móðurmáli, megir! dætur góðar!
Móðurmáli veitið skjól og hlíf“.

„Yfir hafdjúp, álfur heims er skilur,
ástarkveðju nú með gleðilag
Svalheims brúð, er sveipar Ránar hylur,
sendir yður einmitt þennan dag.
Hljótið blessun, þróun, þrif og gengi,
því sé hlynnt, er minni spratt af rót.
Fræ til gós af fríðu nýheims vengi
fornum sendið reit í skaðabót“.