SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3126)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Þuríður KúldFyrsta ljóðlína:Drottning minnar ungu ævi
Höfundur:Matthías Jochumsson
bls.451
Viðm.ártal:≈ 1900
Tímasetning:1899
Skýringar
Undir heiti ljóðs stendur: D.1899.
Prentað í Þjóðviljanum 6.3.1900. 1. Drottning minnar ungu ævi,oft er vinarhöndin sein; eptir langa leið á sævi lítinn knör eg bind við stein, – stein? Nei, það er þúfa sú, þú sem hvílir undir nú. Feginn vildi vegfarandi verið hafa fyrri’ að landi.
2. Ég kom seint að kveða og kvakakvæðin mín við göfugt sprund, ég kom seint hjá veikri vaka vinu minni litla stund, – seint, að þerra sveitta brá, seint ég kom, er mest á lá, heldur seint að hvísla’ og segja: „Hræðstu’ ei! Það er gott að deyja“.
3. Hverju líkist lifið manna?leiftri, draumi, sjónhverfing; það er blik á brjósti hranna, botnlaust djúp er allt í kring; ó, mín vina, veik og mædd, varstu enn við dauðann hrædd? Höfðu’ ei sannleikssjónir göfgar sefað gamlar hræðslu-öfgar?
4. Skal þá enn þeim ógnar myndumandans niðjar verða að bráð? — Svíf frá gröf á sólartindum sál mín, engri sturlun háð! Lengi þekkti’ eg víl og vol, veit nú betur hóf og þol. Fækki lífs og lukku-gjafir lækka verða blindar krafir. —
5. Man ég kalda ungdóms-ævi,efnin veik, en sterka þrá; man ég hvar eg sat hjá sævi, sólargull á bárum lá. „Þú átt sjálfur sól og gull“, sagði önd mín gremjufull. Og mér fannst sem allt mig smáði; enginn gullið sá né þáði.
6. Allt í einu sá eg svanna:sú var björt og stolt á brá, ennið fránt sem faldur hranna, fagur roði kinnum á. Aðalslegri augum snót aldrei leit á hjörvabrjót; ekkert gróm þau augu blekkti: allt mitt gull hún sá og þekkti.
7. Það var hún, sem gefins greiddigötu mína raunum frá, hún, sem fyrstu blómin breiddi brautu minnar listar á, — þekkti mína þyrnirós, þrá og kraft og bundið ljós — líkt og móðir lífs á hjarni ljóma Guðs á skirðu barni.
8. Lengi dáð og drengskap mannadrósar vöktu frýju-orð. Bráðum tókst að sýna og sanna sæti mitt við lífsins borð. Sæi snót mér véla von, varði’ hún mig sem einkason, bauð þeim mönnum mig sem níddu, mér að duga, og strax þeir hlýddu.
9. Hjarta hvert á helga dómahugans geymdu fylgsnum í. En eg vildi’ að sól þess sóma sæist lengi fersk og hlý. Þúsund-þúsund fræin fríð feykjast enn við storm og hríð, deyja út i eymdum sínum, aldrei mæta sjónum þínum. —
10. Ormar þeir, sem aldrei deyja,ekki hlífðu lífs þíns rót. Veikum reyr er vant að segja: vertu fjall og stattu mót! Margan heyrði’ eg hrafna-róm heyja kaldan féránsdóm, frekara þó en flesta hina fella þig, mín dáin vina.
11. Það er búið, blindir dómar,blóðið rótt og hjartað stillt. En í tómi til mín ómar tónn svo engilskært og milt: „Kvíð þú ekki banablund, blessaðu’ yfir dáið sprund; láttu hljótt við harki nauða, horfðu rótt á líf og dauða„. —
12. Dreypifórn á þúfu þínaþetta litla veri tár, láti frá því liljur skína ljóssins Guð, í þúsund ár! Enginn heyrir orðin mín — engill Guðs! ég sný til þín: Sálar engill vertu’ á verði, verðu leiðið björtu sverði! |