Til Jóns Sigurðssonar

Fyrr en oss skilur skapastund,
skínandi þó í vonarljóma,
bíðandi nú í dvalar dróma,
hún, sem að elur okkarn fund:
Þá verðum til þín vér að líta
vænstan sem elur landið hvíta,
þú, sem að kallar saga sanns
sverðið og skjöldinn Ísalands!

Áður en burt þér förum frá,
fríðra vér skulum minnast daga,
þegar oss veitti sælu Saga:
oss þegar lét hún alla sjá
þann, sem að hafði þjóðin kosið
þrældómnum sýna frelsisbrosið,
hann, sem að kallar saga sanns
sverðið og skjöldinn Ísalands!

Allir, sem feðra elska láð,
allir, sem líta snjóvga tindinn,
þar sem að hreina himinlindin
elur sig myrkt við mökkva gráð:
Þeir skulu allir þakkir færa
þér, sem að frelsisljómann skæra
vaktir, og kallar saga sanns
sverðið og skjöldinn Ísalands!