Ísland

Þú landið vort eldgamla lengst út við pól,
nú loksins er veturinn hniginn;
í dag er þín ljómandi sumardags sól
á silfraða tindana stigin.
Nú sendir þér hamingjan sumar og vor
mót sulti og ánauð og vetri,
og vekur oss samlyndi, vilja og þor –
þau vopn eru sverðunum betri.

Og opnirðu’ ei sjálf þínum óvinum hlið
er allt þeirra vindgjálfur búið.
Og alirðu sjálf ekki svikara lið
er sverðið úr hendi þeim snúið.
Það greinir þér reynsla þín gömul og ný,
ef gjörvöll þín saga er ei lygi.
Þú verður að standast í stríðinu því –
þú stendur svo ljómandi að vígi.

Því til þess að velta þér vágestum af
og verja sem best þínar hendur
þá fékkstu hið breiða og botnlausa haf
og brimgarðinn læstan um strendur,
þar áttu’ að geyma þinn víggirta völl
svo vanmeti þrífist þar engin.
Og til þess að brenna þín illgresi öll
var ofninn í Heklu þér fegninn.

Og ryðjirðu öllu því illþýði braut
og ólyfjan fjarlendra þjóða
þá færir þér hamingjan framtíð í skaut
og frjálslynda sonu og góða.
En gefirðu upp þína vasklegu vörn
og vanti þig dáðrakkar mundir
þá verðurðu drottin að biðja um börn
sem bæna þig kjaftshöggum undir.