Björnstjerne Björnson

Þín hirð þekkist, Norðmaður, hvar sem hún fer;
þar herja svo margir og snjallir.
Þeir ganga nú færri með gildari her,
og gullhjálminn þekkjum vér allir.
Vér kenndum þér sönginn um sigur á Storð;
þú sérð, að vér kunnum að geyma.
Í sjálfum oss finnum vér afl þitt og orð,
og Ísland er seint til að gleyma.

Þú komst hér svo fríður og kvaddir svo snjallt;
vér kendum þig, sönginn og stálið.
Oss fannst sem vér værum í ætt við það allt
og eldgamla norræna málið.
*Þér fylgdi þar sannleikans frækleiki og traust,
oss fanst, að hann kæmi þar sjálfur,
því hann getur einsamall haft þessa raust,
sem heyrist um gjörvallar álfur.

*Já, víst hafa brotist hjer vestur um sæ
þeir voldugu, glampandi hljómar,
og kærst væri að Norðurlönd ættu það æ,
sem öflugast brennir og ljómar.
Vér orkum svo lítið að stækka þann stig,
sem stórmennið öldunum ryður,
en heyrðum vér Brandes og heyrðum vér þig
og herópið: Sannleiki og friður.

Og þú verður æ með þeim fremstu í för,
sem finna sér aflið í höndum
og láta ekki stöðvast hinn leiftrandi hjör
uns Loki er höggvinn úr böndum.
Sú orrustunótt verður háreyst og hörð.
En hverninn er lika sá dagur:
Úr æginum risin hin iðgræna jörð,
en óbyggður himinn og fagur.