Skilnaðarkvæði

Við fáum stundum stormakast
þó staðinn fjöllin girði,
því þó að víða verði hvasst
er verst á Seyðisfirði.
Í konungsmanna kjólaskaut
hér koma ljótar hviður:
Þar sveiflast einn og sendist braut
og svo slær öðrum niður.

Þeim hvirfilsvipum sveium við,
en síður þeir sem fjúka;
þá leggur gæfan hægt á hlið
í hlýja sæng og mjúka.
Og ekki mun sú höndin hörð
við hann sem núna fýkur:
hann á að skeiða um Skagafjörð
og skoða fagrar píkur.

Þá fær hann Eggert börn og bú,
sem bæði er mikils virði;
því nóg mun efni í eina frú
í öllum Skagafirði.
Ó, hvílíkt yndi í Eggerts stað
að eiga slíkt að reyna;
það vesta kynni’ að vera það
að velja bara eina.

En hitt er verra, vinur kær,
að vorum fundum lýkur;
en „eftir lifir minning maer“
sem mikið sjaldan fýkur;
og þér munu allir unna best
að eignast góða konu,
og góða sýslu, góðan hest
og góða og marga sonu.