SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3126)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
SkipaskaðiFyrsta ljóðlína:Mar, þú hefur hingað fleygt
Höfundur:Stephan G. Stephansson
bls.323
Viðm.ártal:≈ 1925
Tímasetning:1922
Ávarp
Finst þér, Ægir, einkisverð öll þín gengna prýði? Nú er eins og orma mergð um þig kvikan skríði – þar sem fyrr var sjón að sjá siglu-hvíta gamma, lætur Dumbur dröfnum á dökkva nökkva þramma. I. Mar, þú hefir hingað fleygt hélugbörðum þínum, formennskuna fjöru-heygt fornu, í skipum sínum! Flakir hér með skrámu og skarð, skrokk og möstur brotin, blásinn upp í beinagarð báta gamli flotinn. Öll fyrir skemstu ung og ný, aflögð skrifli mögur feigðar-stafi fallin í. Fúnar ævisögur! Eg skal út í vetrar-vind varpa lotum kvæða, meðan braka í beinagrind byljir þeir sem næða. II. Þú hefir, bjúgi Byrðingur breyst að svona flaki, þegar náheims nyrðingur náði á þér taki – o’n úr sýn, í sandi og möl sökkva þér, ert fýsinn – molað hefir hlekk úr kjöl hryggspennan við ísinn. Þér varð, Snekkja, heilsuhallt hamlið upp í drifin, niður súð um sólborð allt saumur hver er rifinn. Svo hafa strengt á, straumföll þaug, stuðlum, kröpp og bitum hverja þína trausta-taug teygt að hinstu slitum. Knörr, þú áttir eitthvert sinn ofþröngleitt í veri, hefir brotið bóginn þinn bagalega á skeri. Þegar sérhvert far og fjöl fram á sæ var dregið, hefir þú á harðri möl haltur síðan legið. Þér hefir, Gnoð, á víðum ver votur roðnað hlýri, þegar hrönnin hjó af þér höfuðbönd og stýri. Síðan varst þú heima-hró haug og slógi atað. Hefir enga átt á sjó eftir slysið ratað. Þú hefir orðið, El-liðinn, eins fyrir þungum sifjum, þegar hjóst á húfinn þinn holund inn úr rifjum. Hefir ei orðið hugfallinn hót, af slíku grandi, þó að benin blæddi inn, bjargað þér að landi. Skúta, eftir missi manns maraðir þú í kafi inn á hlévík heima-sands. hvelfd um fram á hafi – stýrði þér um húmgan hyl heim, í byl á jólum, Hann, sem „dró sig dofinn til Dóttur Jóns á Hólum“. Ýms að baki eigið þið ára-langan toga, út á djúpsins ystu mið, innst í fjarðar-voga. Máttuð sum af víðis-vang vingluð hallinranga, eftir stuttan glæsi-gang, götu Ormsins langa. III. Ykkur léði list og þrek liðsmaðurinn dýri, sem að höfuð-lausnum lék lífs, við segl og stýri. blindi-sjóa þurfti þá þor og snild að máta, þegar höfn og haf var spá heimað-leiðin gáta. Þá var uppi að fleyta fjöl fagur-djarfur voði. Héldust á uni hjálmunvöl hönd og sollinn boði. Sól-laus yfir sæ og vog svarta-dægrin fóru, óða-brim og bárusog brautarmerkin vóru. IV. Þegar upp til birtu brá bjart var út að líta, fram á sævar sólskins-blá svanavængi hvíta. Blærinn lék við báru-köst, bæði kvað og þagði. Seglið ýrum-úðga vöst undir vangann lagði. Beggja-skauta byr var siglt, blávatnaði strendur, runnu að hafi fjöllin fylkt fast á báðar hendur. Skilaði inn um skerin auð – skriðið austri flýtti, þegar yfir söxin sauð sjór, sem neglan spýtti. O’n í djúpin aldan hnaut uppvið báða stokka. Hárrar siglu hvítu-skaut himinglæfur brokka, Mændu hæstu hranna-fjöll, hurfu djúps að álfum, stukku þverbrýnd þeysi-föll þurrum kili hálfum. V. Ykkar, skriflin elli-rýr, engum skálda-muna uppi-fjöruð æfintýr einsætt væri að gruna – Hleypt með margan Hallfreðinn hafið út’ á sundi, eftir liðinn lávarð sinn landvist skemmst sem undi. Manstu eftir manni þeim malarskip í kafi, – átti af sætrjám ógengt heim áralangt á hafi – sem að farkost fékk þér hjá forðum út í löndum? Eins og leið þín eitt sinn lá að ’ans heima-ströndum. Lang-eygður, að líta á ný ljóma af dalnum sínum, hálfan daginn hékk upp’ í höfuðbendum þínum. Þaðan, gegnum vos og vind, vonar-augum rýndi, þar til heima-hagans tind hafsbrún ysta sýndi. |