Minni Íslands

Gamla Ísland, ættland mitt,
Ægi girt og fjöllum:
rétt að nefna nafnið þitt
nóg er kvæði öllum!
Hljómar innstu óma þá
allra ræktar-tauga,
stolt og vonir víxlast á
vöknar nærri auga.

Árdags-sólu opnast nýtt
útsýni er hækkar –
Við að fara frjálst og vítt
föðurland manns stækkar.
Hillir úti upp úr sæ
ættjörð glegst við sonum,
bernsku minning bliðkast æ,
birtir vfir vonum.

Legg þú, auðna, ár og frið
Íslands ver og grundum –
hitt veit enginn eins og við,
að oss langar stundum:
Hörpu að lokka Oreif af,
inn á frónska móa,
syngja austur yfir haf
akra vora og skóga.

Æsku-systkin, ástar-þökk
– af þó legðust fundir –
fyrir orð og atlot rökk,
ótal glaðar stundir!
Feðrum, sem að fram-tak oss
festu í skapi ungu,
mæðrum, sem við kvæði og koss
kenndu oss þessa tungu.