Á vori nýju

Á vori nýju, er grundin góða stóð
í grænu skrúði, fylltist ég af þrá
og ást til þín sem ung og heið á brá
varst eins og blómið, fríð og vangarjóð.

Þín æska skein sem eldsins bjarta glóð,
jafn yndislegan munn ei nokkur sá,
enni svo glæst né augu himinblá.
Ó, að þau mættu lýsa mína slóð.

Þá greypti ástin unga þína mynd
innst í mitt hjarta sem á fastan stein. –
Þótt fokin sé þín fegurð nú í vind
þar finnst hún enn jafn morgunbjört og hrein –
og fram þó líði tíma- og tregans lind
þín töfrafulla minning ríkir ein.