Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
GrýluþulaFyrsta ljóðlína:Það er hjákátleg / hýbýla skikkan
Höfundur:Brynjólfur Halldórsson
bls.122–134
Viðm.ártal:≈ 1725
Flokkur:Grýlukvæði
Skýringar
(Grýludrápu hefur Ólafur skráð eftir Hrs. Rasks 46a, 13–17 bls. með hendi Rasks sjálfs. Aftan við kvæðið eru svolitlar orðskýringar á dönsku). Ekki hefur þulan hér verið borin saman við handrit Rasks heldur eingöngu skrifuð eftir hinni prentuðu útgáfu. Svo virðist sem í síðasta hluta vanti í einstaka erindi.
1. Það er hjákátleghýbýla skikkan þar fólk allt þegir sem fiskur í vatni eins og þeim væri ekkert mál gefið eða þeim stæði steinn í kverkum.
2. Skár lítur hitt útað skrafa spaklega og stytta sér dægur með steflegri skemmtan sem gaman kann og gleði auka en sé þó hneykslislaust hverjum manni.
3. Langt er skammdegien skemmtan mjög lítil. Það er nauðsynlegt að nýta hvað fást kann. Grunnsópað hefi eg gjörvallar hirslur og fann þetta síðast sem fylgir hér eftir.
4. Það er máltækimeir en alkunnugt: Fýsir oft eyrun illt að heyra en svo verður hverja sögu að greina sem í öndverðu er hún tilgengin.
5. Heyrið þér, börn mín,sem hrinur og ærsli, með hvimleiðum keipum, hafið á kvöldin, kannske hér megi koma í leikinn einhver sem getur af ykkur dregið.
6. Veit eg þið hafiðheyrt fyrri getið grálundaðrar Grýlu kerlingar því svo er hún nafnfræg í sveitum þessum að vona eg flestir við hana kannist.
7. Tveir hafa áðuræruverðir klerkar, hagorðir báðir, í héraði þessu, útmálað hennar ófríða sköpun og lýst henni svo með lit og auðkenni.
8. Þarfleysu held egþar við að bæta né ítreka það sem öllum er kunnugt. Verða mér líka vís svör fundin að skammt mun eg feta í fótspor þeirra.
9. Nú er hún orðinníu hundruð ára gömul að aldri og grá af hærum; þó er hún matheil og málhress líka, furðu fótvökur, full af trölldómi.
10. Eftir þá síðstuumför hún gjörði á Útmannasveit endilangri, labbaði hún yfir Lagarfljót norður og reisti sér bústað í Rangárhnúki.
11. Síðan hefir húnsetið að nægtum og búið við föng þau sem bændur tigluðu. Nú er upp sóað ölmusu þeirri, lystir því kerling að leita sér bjargar.
12. Það er almæli,eftir sem heyrist, að lítið um batni lunderni hennar, því gjörst hefir hún svo grimm við ellina að hún þyrmir nú engum vætta.
13. Rauk hún héðaní reiðisvip miklum, keifaði að Rangá og kvaddi Orm þannig: „Heill sértu nágranni; nú er eg hér komin. Hvar er beining mín? Burt vil eg héðan.“
14. „Farðu til hunda,herjans kerling, ekki er eg skyldur að skaffa þér vistir. Mér er fullstéttað með hana Gunnu þótt ekki aukist þar ofan á meira.“
15. Rumdi í Grýlu,hún reigðist við nokkuð: „Þú ert ei, Ormur, ofur gestrisinn: Ei var mér fésöm ferð á bæ þennan. Sanna það skaltu ef sjáumst í einrúmi.“
16. Drattaði hún út aðDögunargerði, hitti Guðrúnu og heilsar þurrlega: „Þú ert nóg, kona mín, af krökkum auðug, fáðu mér eitthvað, og flýttu þér að því.“
17. „Grýla mín,“ sagði hún,„gefðu mig kvitta, eg er einmana og úrræðalítil. Það er ei gustuk að gjöra mér angur. Þarna er lambspeyi, eg læt þér hann eftir.“
18. „Það er raunsannast,“þá sagði Grýla, „ei mun gagn vera að angra þig, skepnan. Eg má vel lúta að lambspeyja þínum því stórlætið hefir mér steypt aldregi.“
19. Veik hún burt þaðanað Vífilsstöðum, heilsar Finnboga og hóf ræðu þannig: „Þú átt dætur tvær dáfallegar; leggðu mér aðra, mig langar í ketið.“
20. „Ertu mér svo væntin,“ansar Finnbogi, „að eg gefi barn mitt í greipar þinar? Fyrr skaltu, bifsuð, barin til heljar; hér er öxi mín. Haf þig á burtu.“
21. „Hvað skal þetta?,“Helgríður sagði. „Finnbogi, þú ert firna djarfur. Gættu að því, karl minn, gegndu mér, segi eg, ekki hræðist eg axarkjak þetta.
22. „Fái eg ei barn þittþá færðu mér hingað fjóra geldsauði feita og gamla“. „Ettu þá,“ kvað hann, „eg er vel sáttur, því völt eru jafnan völubeinin.“
23. Heim kom hún Grýlaá Heykollsstaði. „Sæll vertu,“ kvað hún, „Siggi minn góður. Gefðu mér barnkorn að bíta úr hnefa; stuttur er tíminn, eg stend hér ei lengi.“
24. „Hvað segir hún,hrakið að tarna? Fái þér barn sitt fjandinn sjálfur. Ertu forblinduð og óskammfeilin? Maklegast væri þú misstir húðina.
25. „Heyrið þið Sigga;hann er góðvikinn, þig má eg prísa og þínar viðtektir. Enginn hefir mér ansað fyrr þannig; bíð þú við kompán og bjóð svo fleirum.“
26. Hleypti hún brúnumá hökustall miðjan og óð að Sigurði með öskri fáheyrðu. Hann var skoskari og skaust inn í dyrnar, lokaði bænum og lofaði drottinn.
27. Öslaði hún þaðaní illfengu skapi, trað svo jörðina, að tók henni í kálfa. Stygglunduð kom hún að Straumi um kvöldið. Var þá dimmt orðið um dagseturs leitið.
28. Bað hún um gistingen bóndi neitaði og sagðist ei vilja svoddan ónáðir. „Eg hefi nóg við öðru að snúast þótt ekki hýsi eg óvætti slíka.“
29. Þá var kerlinguþjóstur í geði og sagði að von sú væri að honum, „en ekki hefðir þú út við það farið þótt eina nótt hýst hefðir aldraða skepnu.
30. Það er mál sannasteg þurfi aldregi að biðja þig húsa þótt bæri mig að þér. Hér mun eg gista hvað sem þú segir og aðsjón gjöra í eignum þínum.
31. Það er ei betraþótt berist í hauga af myglu kafloðnir maurar þínir en þeirra njóti einhver þurfandi; skal eg því sjálf mér skammta kvöldverðinn.“
32. Þá sagði Árni:„Það má nú heyra að aftur fer mér undra mikið að þú, skráman þín, skalt mig kúga og hafa með skyldu hvað sem þig lystir.
33. Mætt hefi eg fyrrimönnum göfugri og hluta mínum haldið óskertum, því skal mig aldrei skömm sú henda að þú hundgömul hrekir mig þannig.“
34. Tók hann í hönd sértorfljá nýdengdan og *kvað hún skyldi koma ef þyrði. En hún glotti við og greip um skammorfið. Fann þá Árni sér aflfátt verða.
35. „Ei vil eg, Grýla,við glímum hér lengur, eg á nautkrakka nokkuð þriflegan. Eigðu hann, kerling.“ Þá ansaði Grýla: „Svo fór nú betur, og sæll vertu, Árni.“
36. Út fór hún þaðanað Steinsvaði, kallaði á gluggann en Grími varð bilt við: „Hvar er Hólmfríður? Heyrðu mig, bóndi, fær þú mér hana í fangi þínu.“
37. „Grýla mín,“ sagðiGrímur kjökrandi, „Hólmfríður er mín einkadóttir. Allt skal þér heimilt í útlausn hennar, þá er eg barnlaus ef bítur þú hana.“
38. „Það má svo veraeg þyrmi Hólmfríði, þér fer veslingur vel í andsvörum.“ Fékk hún hjá honum fimm sauði gamla. Feginn varð Grímur. Hún fór svo burt þaðan.
39. Áfram hélt Grýlaárla morguns heim að Kirkjubæ. Klerkur stóð úti. „Sæll vertu prestur, svöng er eg núna. Þeir verða að biðja sem þurftugir eru.“
40. „Hvað er þér, kerling,helst munntamast? Það hefir lengi leikið orð á þér að þú sért kynleg og kostavönd nokkuð; ekki stoðar slíkt umferðakindur.“
41. „Ekki er eg, klerkur,svo úrtöku matvönd að mér þar fyrir ámæla þurfi. Svo gengur öld nú yfir í landi að fæstu er af brögnum á betra veg snúið.
42. Sú er mér beiningbest í té látin sem ætla eg flestum óþægasta. Það eru börn þau sem belja og gráta með dælsku og keipum daga sem nætur.
43. Sagt er mér, prestur,að synir þínir vanir séu að venda upp hljóðum með hrinum og ærslum og hávaðagangi svo móður þeirra sé meira en nóg gefið.
44. Lengi hefi eg þólagkæn verið að hugga og þagga hrinubörnin. Fáðu mér Ólaf eða þá báða, þá skal mér nægja og þakki hvort öðru.“
45. „Djörf ertu, Grýla,og dælsk úr hófi að beiðast svo eftir börnum mínum. Ei mun eg láta Ólaf né Halldór, sé eg heilvita, í hendur þínar.
46. En svo þú farirei synjandi héðan fæ eg þér klárhest feitan til nestis. Hann stendur í húsi við stall þriflegur. Skýfðu upp skrokk hans en skila járnunum.“
47. „Eigðu nú sjálfursyni þína, mér er hann Rauður miklu hentugri. Fáir hafa mig fætt ríflegar. Full ríð eg héðan og farðu vel Brynki.“
48. Út gekk hún Grýlaað Gunnhildargerði. Teitur leit hátt upp og hræddist sýn þessa. „Ég vil strax hafa Jón þinn,“ hún sagði. „Fæ eg þar eflaust feitan munnbita.“
49. Glúpnaði Teiturog gegndi svo henni: „Ei má eg, hjarta mín, af honum standa; kjóstu þér heldur kálf okkar Gunnu sem ólum með þrautum á öndverðum vetri.“
50. Hún gleypti kálfinnen kvaddi Teit eigi. Með sér í hljóði mælti hann þannig: „Tarna er, hjarta mín, heimskur óvættur. Farðu til skrattans í skínandi víti.“
51. Nölti hún Grýlaað Næbjarnarstöðum. Mættust þau Gvendur á miðju hlaði. Hönd fyrir augu hélt hún og sagði: „Komdu sæll, vinur, vel líst mér á þig.
52. Heyrðu mig“, kvað hún,„hvað gengur að þér? Ætlar þú aldrei að eiga barnkróga?“ Hástöfum Gvendur hló þá og sagði: „Dreptu mig aldrei, ólukku níðið.“
53. „Gaman er að þér,Gvendur kunningi. Ei gjöri eg mér alla menn jafna. Frí skaltu vera fyrir beiningum, við munum seinna sjást ef lifum.“
54. Út gekk hún Grýlaað Geirastöðum. Þá var þar hnigin hurð í klofa. Hún barði á dyr en bóndi útgægðist; starsýnt var honum og stóð þegjandi.
55. „Sæll vertu, Jón minn,“sagði Eldgríður. „Hefi eg þig aldrei heimsótt fyrri; láttu mig sjá hana litlu Þórdísi því það er mín skemmtan að skoða börnin.“
56. „Ei er mér þannigaf þér sagt, Grýla, að hent muni börnum í hendur þínar. Hitt mun ráðlegra að hafa þig að sér með beiningarkorni, og bíð þú á meðan.“
57. Strax kom hann afturað stundu liðinni með súrgrautarbolla og bruðning á fati. „Settu þig niður,“ sagði húsbóndinn, „á meðan þú etur málsverð þennan.“
58. Hjáleit [varð] þá Grýlaog hló í skríkjum: „Þú ert höfðingi heim að sækja. Nær sástu borna bruðning á fati svo stásslegu kvendi, og standi hún í þér.“
59. Í húmi fór Grýlaað Húsey um kvöldið og sagðist nauðþurftug fyrir næturgreiða. Guðmundur Jónsson gegnir svo henni: „Nóg er dags eftir til næsta bæjar.“
60. Þá sagði Grýla:„Gefðu mér nokkuð, því flestir þig kalla fornbýlan, Gvendur.“ Færði hann henni fimm ára hvalþjós, ferna selhreifa og fjórðung af tólgi.
61. „Þökk fyrir, bóndi,það var vel gefið en hvað mun nafni þinn nú frambeina?“ Gvendur Þorvaldsson gall við og sagði: „Þú ert velkomin að vera í nótt, Grýla!
62. Komdu inn veslingurþví kalt er úti þótt ekki sé boðlegt í bæ þennan.“ Þá varð hark mikið svo hús titruðu þegar hún Grýla í göngum við sperrtist.
63. Felmtri slóyfir fólkið í bænum og sögðu Guðmundi ei sjálfrátt orðið að hýsa þvílíka heljar tröllskessu sem öllum stæði af ótti og hræðsla.
64. Grýlu var maturgefinn um kvöldið, sauður *að kjötum og selur fullorðinn, hálftunnuketill með heitar ábrystur. Bóndi hélt fast að og bað hana pata.
65. En þegar kerlingvar komin til sætis sagði Guðmundur: „Sástu ekki tófu? Sá skollans vargur skemmtir nú eigi; hún ætlar gjöra oss alla sauðlausa.“
66. „Ekki er eg vön því,“ansaði Grýla, „að grennslast að löppum hennar Lágfætlu. Hyggið þið sjálfir að hjörðu yðvarri því fátt gef eg mig um fjármissi ykkarn.“
67. Árdegis fór húná burtu þaðan. Gekk svo rakleiðis að Galtastöðum. Kom þar út Gvöndur og krossar sig framan er sá fyrir dyrum drós hávaxna.
68. Honum varð orðfátten Eldgríður sagði: „Fá vil eg hjá þér frúkost, Gvöndur! Leggðu fram barn þitt ef líf viltu þiggja því mér bregður mjög við morgunsultinn.“
69. „Seint munu börn mínseðja þitt hungur því fleira er munntamt en mannakjötið. Hjá mér er, kerling, hundtík afgömul! Hún er mátuleg í morgunskattinn.“
70. „Tröll hafi þínatík og þig sjálfan. Aldrei heyrði eg þau ódæmi töluð.“ Hljóp hún að Gvendi en hann tók til fóta. Herti svo að sér hvort sem best kunni.
71. Sá varð skilnaðurum síðir þeirra að Grýla mæddist og gekk heim aftur, illfygli, hljóp hún inn í baðstofu og hafði út með sér Hugbjörgu þaðan.
72. Ólafur brást viðeins og flugdreki, hljóp eftir Grýlu og hrópaði þannig: „Taktu ei Hugbjörgu, heillabarnið, því annars grána okkar viðskipti.“
73. „Hættu,“ kvað Grýla,„eg hræðist þig eigi. Hugbjörgu skal eg nú hafa í dagverð.“ Þá varð Ólafur óðamála, ræður á Grýlu og reif í kjaft hennar.
74. Reif hann svo kjaftinnút undir eyru að skein þar í jaxla á Skorpinteglu. Lét hún þá rakna höndur af Björgu; lögðust í faðmlög Láfi og Grýla.
75. Sá var aðgangurundra mikill, svipti hvort öðru og sóttust knálega. Ólafur setti þá undir kvið hennar kné svo harðlega að kerling viknaði.
76. Kostaðist Grýlaog kvað við hástöfum; hljóp svo æpandi til Hrærekslækjar. Bjarni stóð úti og bauð henni að sitja en hún sagði sér óglatt nokkuð.
77. Þá sótti Bjarnibrennivínsflösku og sagði hún skyldi sig þar á hressa. „Mér gefðu þetta manna heppnastur. Þig má af öllum einn eg fyrirláta.“
78. Enn sótti Bjarniaftur Helgríði geldsauðarkrof og gildan mörfjórðung. Þakkaði hún bónda beining mjúklega og lappaði síðan að Litla-Bakka.
79. Óbeðinn Þórðurút færði henni af fínu vaðmáli fullar tólf álnir sér í nærfóður. Svaraði Grýla: „Það sé eg bóndi að þú ert nærgætinn.
80. Öll er eg skinnlausorðin á kríkum því oft hefir pils mitt af mér tekið. Nú skulu lær mín ei lengur sárna. Hafðu sæll gefið og *sértu í guðs friði.“
81. Stiklaði hún framað Stóra-Bakka, heilsaði Gissur, en hann varð ókvæða. „Leggðu fram, bóndi, beining samstundis því ei vil eg vera vonbiðill hennar.“
82. Yggldi sig Gissuren Ásný svaraði: „Gakktu út í skemmu og gefðu henni nokkuð.“ Fjóra grunnunga færði hann henni, hálfan magál og hákarlsstykki.
83. Ekki fannst Grýlutil útláta slíkra og sagði vélega væri tilráðið. „Skyldi eg maklega skrifta þér, Gissur, ef þú ei nytir Ásnýjar þinnar.“
84. Heilsaði á EiríkHrokkinskinna: „Viltu ei fá mig fyrir barnfóstru. Ei mun þér vera það svo óráðlegt.“ En hann svaraði: „Ei núna þarf eg.“
85. „Hvað mun mér bætastí Blöndugerði? Hér kem eg, Jón minn, að heimta ölmusu. Ekki er þér missir að einum barnkróga því þar er annars von sem einn er dreginn.“
86. „Það er kátlegaað kerling lætur! Ekki áttu, Grýla, að gjöra að tarna. Eg skal gefa þér geðugt oststykki, feitan mörbita og bjúgnakringlu.“
87. Bæði varð Grýlabrosleit og ybbin og sagði hann mætti sjálfur upp maula sínar kvikindis- krásir og leifar því ei væri hún komin upp á hans bita.
88. Fram að Hvammselihljóp hún með skyndi og sagði Jón mætti játa af sér nokkru. „Ei mun þér, karl minn, annað stoða en láta mig hafa hvað sem eg girnist.“
89. „Eg vil sanna það,“sagði Jón aftur, „hver hefir sent þig, hvimleiðust Grýla? Þú ert sannkölluð seggja blóðdrekkur og argast kvikindi allra sveita.“
90. „Það sé eg, karl minn,að þú ert króktenntur; vel kanntu að stíla vitnisburði.“ Lagði hún í við hann löðrung fallegan svo lygndi Jón augum og lá í ómegin.
91. Þaðan fór Grýlaþvert um Lágheiði, kemur til Bótar og barði að dyrum, biður sér orlofs inn að ganga. Einar fylgdi henni inn í baðstofu.
92. „Heil og sæl,“ kvað hún,„húsfreyja vegleg, vön ertu jafnan að víkja þeim góðu, sem þig heimsækja hjálpar þurfandi. Nú vil eg beiðast næturgistingar.„
93. Þá sagði Ingunn:„Þér er til reiðu greiði og gisting, gakktu til sætis.“ Þar fékk hún Grýla góðar viðtekjur, og arkaði þaðan árla morguns.
94. Að Galtastöðumgekk hún snemmindis og bað Jón gefa sér barnkorn til sláturs. Kvað hann þar nei við en kom út til hennar með firnastórt kjöttrog og flotskál djúpa..
95. Brá sér upp Grýlaað Brennuseli, kvaddi út Sigurð og kallar svo til hans: „Þú mátt, veslingur, verða því feginn að á þér létti einum barnkróga.“
96. Siggi varð ráðlausog svaranna þrotinn. Magnús tók undir og mælti til Grýlu: „Þótt veikt sé í búri, vittu það kerling, að ei þurfum við með aðstoðar þinnar.“
97. Fór hún svo jafnnærað Fremra-Seli. Svo snart sem Guðmundur sá hana álengdar greip hann upp lambhrút og gekk brosandi og færði þann Grýlu í fangi sínu.
98. Gleypti hún hrútinnog gekk svo kyngjandi að Hallfreðarstöðum í harðri frostnæðu. Ekki brá Jón sér við aðkomu hennar en sagði hugprúður: „Sæl veru, Grýla.
99. Mikið hefir þeimmissýni orðið er segja þig vera svipilla skessu, en mér virðist þú mesta góðkvendi og svo skyldu fleiri.„ Satt er að tarna.“
100. Allt skyldi, Jón,þér að óskum ganga því engir hafa svo unnt mér sannmælis. Mér er það betra en mikil auðæfi. Farðu vel ætíð, félagi góður.“
101. „Nú kem eg hingað,Högni kunningi. Viltu ei fá mér að fóstri hann Eirík. Þótt lengi hafi eg lagt af að dansa þá kannski mér bregði í barnæsku nokkuð.“
102. „Vel mun þér faraef við lægi nokkuð því oft er það gott sem gamlir kveða og trautt munda eg neita tilboði þínu væri það barn mitt sem byðir þú fóstur.“
103. Hann gaf henni í skilnaðgilda vætt fiska og til ljósmatar lýsiskvartil. Kærlega þakkar kerling ölmusu og býr sig til ferða að Brekku fagnandi.
104. Odd fann Helgríðurog ávarpar þannig: „Þú ert forríkur af fólkinu unga. Láttu nú sjá til og leggðu af við mig eina barnskepnu undir gemlur.“
105. Þá sagði Oddur:„Það er sannmæli, börn á eg nokkur og ber það ei af mér. Hitt skaltu vita, þinn heljar óvættur, seint mun þeim kastað í kjaft þinn, Grýla.“
106. Tók hann úr rótitil barnlausnar skammrif og bægsli og skenkti það Grýlu. Bruddi hún allt upp, bein, skráp og sinar, svo enginn sást örmull eftir af þessu.
107. Keifaði hún ofanað Kleppjárnsstöðum og heilsar svo upp á húsbóndann: „Sælir hreppstjóri, seldu mér barnkind, þú saknar ekki eins í, Þórður!“
108. „Heyrðu,“ kvað Þórður,hver hefir leyft þér að flakka hér um í Flata-Tungu? Ertu svo væntin, þín afgömul skrukka, að munum vér þola þér þau rangindi.
109. Ofan á þettaertu svo dristug að heimta með skyldu hvað þig lystir. Ei viltu nægjast með almannafæðu en skikkar foreldrum að færa þér börn sín.
110. Ei fer þú heldursem aðrir fátækir boðleið rétta bæja á milli. Vertu strax burtu viljirðu ei mæta refsingu fyrir rangindi þessi.“
111. Þá kom í leikinnÞóra og sagði: „Ei áttu, Þórður, að áreita þanninn bæði fjörgamla og fátæka skepnu. Leggðu henni nokkuð og láttu svo fara.“
112. Kættist hún Grýlaog komst svo að orði: „Þú mátt vel kallast kvennval Þóra, bæði góðhjörtuð og gegn í tali.. Þinn skal eg heiður á hvert land bera.“
113. Þórður gaf henniþrjá lambhrúta og bað hana síðan búast til ferðar. „Upp til hans Skúla arkaðu héðan og fáðu hans leyfi um Fellin að róla.“
114. Eg vil nú ráðaungum börnum að hafa ei keipa, hrinur og ærsli svo þau ei grípi hin gamla kerling sem liggur í felum. Eg lykta nú drápu. Athugagreinar
34.3 sagði) > kvað (leiðrétt úr handriti).
64.3 af í handriti. 80.8 sérðu] > sértu (leiðrétt úr handriti). |
