Hulda

Ég hverf til ykkar, helgu rökkurstundir,
í hópinn unga kring um fróðan gest,
því gott var forðum ykkar vængjum undir
og enn er löngum þetta skjólið best,
þið vinir ástar, vinir allra ljóða
og verndarenglar huldulandsins góða.

Þið kunnið ennþá allar mínar sögur
og allt er geymt, sem mér var forðum kært,
og orðin streyma ennþá létt og fögur
og allar raddir kveða hreint og skært,
og ég er sjálfur, ungur eins og forðum
og allt er það í sínum gömlu skorðum.

Ég man hve fyrri fyrir sjónum mínum
í fögrum ljóma álfabyggðin stóð,
er hæðir Saga drap úr dróma sínum
og dularhamur leið af bjargaslóð
og sem úr móðu háar hallir runnu,
þar sem hulduljósin öllum kvöldum brunnu.

Er napur vetur nístir jörðu bera
og næturvindur pínir ýlustrá,
hjá þér er, Hulda, værast þá að vera
og vor og sólskin þínum grundum á;
þá festir æskan fyrstu rætur sínar
sem fjallablóm við silfurlindir þínar.

En sögum sínum börnin einlægt breyta,
uns bæði þau og sagan verða ný,
og tvö og tvö, þau loks úr hópnum leita
og leynast þínum bjargafylgsnum í,
hið fyrsta sinn, er orðið best að eyra,
sem öngum nema þér er leyft að heyra.

Og oft til þinna álfasala ganga
ég aldinn vin á fögru kvöldi sá,
og æskubrosin vitja grárra vanga
er vinum horfnum fyrir sjónir brá;
það voru álfar úr hans bernskusögum
og yndisnætur frá hans þroskadögum.

Þar áttu, Hulda, bjarta byggð og fríða
í bláum hömrum yfir sléttri grund,
og upp hjá grænum hæðum þinna hlíða,
þar hef ég forðum setið marga stund,
er vorið fagra blóma blæju sína
þar breiddi yfir töfrasali þína.

Og löngum hef ég fundið sældar sæti
um sumarstund í þinni blómalaut,
og undrast þá, hvar útlegð dulist gæti
og ævi kvöld við þetta móðurskaut;
við ráðum fyrst með sjónum seinni ára,
hvað Saga markar rúnum blóðs og tára.

Og eins var stundum út frá þínum hæðum,
sem að mér lindir bæri huldaróð;
þar fékk ég ungur ást á fögrum kvæðum
og orti sjálfur fyrst mín bernsku ljóð,
og títt mér skáldin tár á vanga sungu
með tign og afli minnar dýru tungu.

Og einatt sat ég inst við fossinn bjarta
og unaðstóna hörpu þinnar naut;
þar söngstu mig að þínu heita hjarta
og hug minn allan lagðir þér á skaut,
og mér er síðan þraut við þögn að una
og þrái æ að heyra fossa duna.

Hver gleymir þér, sem ungur einu sinni
með æskuvini hefur skjól þitt sótt
og drukkið hjá þér allra álfa minni
í ástarkossum síðan marga nótt?
Og mörgu þú að honum hvíslað lætur
um horfinn vin og bjartar sumarnætur.

Í öllum löndum helgar huldur búa,
er heilla oss um fögur sumarkvöld,
en þær ei nema æskuástum trúa
og armlög þeirra verða síðan köld,
og þá er eins og allar raddir hljómi
frá öðrum verum bæði að svið og rómi.

En þegar vorið gamla neista glæðir,
sem gengin ævi djúpt í huga fól,
þá leita ég um hóla, skóg og hæðir
og hvar sem álfar geta fundið skjól,
en engin hulda hefur í þeim búið,
sem huga mínum gæti frá þér snúið.

Það er sem bjarmablik af ljósum þínum
mér berist stundum enn á fjarra grund
og eins og birti yfir huga mínum,
er einn ég sit um kyrra rökkurstund,
og mér finnst þá ég hulduóminn heyra
sem hvíslar eins og forðum ljóði í eyra.