Svanurinn

Þú forna ey, er fanna blæja þekur
í fimbuldjúpum norðurhafsins ál,
þú átt svo fátt, sem yndi lífsins vekur
og unaðsdraumi bindur mannsins sál,
þú velkist aldrei veiku munaðstáli
og vekur ógn með þrungnu Heklu báli.

Eitt er þar þó, sem anda mínum tíðum
ununar fékk um bjartan morgundag;
það ert þú, svanur, sem með rómi blíðum
syngur hið himinfagra ástarlag.
Með ljúfum róm þú löngun hjartans innir
og löngu horfna bernskustund á minnir.

Af hjarta mínu hörmum tíðum léttu
þín hjartans kvök og mörg þar græddu blóm,
þá er um vor með vatni spegilsléttu
vendi ég, til að hlýða þínum róm.
Á unaðsvængjum ástarsöngva þinna
önd mín þá fló að landi drauma sinna.

Og þegar sólin sveif að marargárum
og sigurbjarma sló á fjallahlíð,
deyjandi geislar skulfu’ á skærum bárum
og skemmti’ eg mér við þeirra dauðastríð,
þá söngstu blítt, sem sorgarblíðum rómi
silfurskær tár þú vektir fögru blómi.

Samt þín í dauða syngur blíðast tunga,
með sætum róm þú kveður heim og líf.
Ó, lát mig, herra, hjartað geyma unga
svo hreint, að eins ég megi, burt er svíf,
sáttur við heim og síðsta dauðans kífið
saklausum ástarrómi kveðja lífið.